Ερμηνεύοντας την Τουρκική επιθετικότητα

Όταν οι πεινασμένοι λύκοι αλυχτούν…

Επαναφέρω σήμερα εδώ ένα παλαιότερο άρθρο, και το κάνω αυτό για δεύτερη φορά, για να δώσω έτσι την ευκαιρία στην «αναδυόμενη» γενιά να διακρίνει, ίσως, την υποκρισία της πολιτικής. Το κάνω αυτό γιατί έχω φτάσει να πιστεύω πως οι νέοι άνθρωποι σήμερα είναι πολύ ποιο σοβαροί και πολύ ποιο υπεύθυνοι από την δική μας γενιά που ζήσαμε ως νέοι την πολυτάραχη εποχή του /60 και του /70. Το κάνω για να βοηθήσω του νέους ανθρώπους που πρόσφατα έχουν αρχίσει να προβληματίζονται για αυτά που συμβαίνουν έξω από την μέχρι πρότινος καθημερινότητά τους, να διακρίνουν, πως οι παραδοξότητες του σήμερα δεν αποτελούν καινοτομία αλλά είναι συνέχεια του χθες.

Το άρθρο για το οποίο γίνεται λόγος είχε γραφτεί στις αρχές του 2009, δηλαδή πριν 10 περίπου χρόνια -πολύ πριν αρχίσει να εμφανίζεται το λεγόμενο «καθεστώς Ερντογάν»- και εξακολουθεί να είναι όμως και σήμερα επίκαιρο. Στην αναδημοσίευση, δύο χρόνια μετά,  έγραφα:

«Σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα… Τότε, στα πράγματα ήταν «η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος»: η Νέα Δημοκρατία… Το άλλο μέλος του διπολικού μηχανισμού που λυμαίνεται τη χώρα μας τα τελευταία 30-40 χρόνια, δηλαδή ο δικομματισμός. Τι έχει αλλάξει με το ΠΑΣΟΚ; Βελτιώθηκε η θέση της Ελλάδας γεωπολιτικά; Μειώθηκε η επιθετικότητα της «γείτονος»;  Σήμερα αναδημοσιεύω αυτό το άρθρο διότι είχα προσπαθήσει τότε να βοηθήσω ώστε να δούμε το ζήτημα από μια διαφορετική σκοπιά. Μέσα από αυτό το άρθρο βγαίνουν κάποιες προτάσεις, που αν είχαν από τότε εισακουστεί θα μιλούσαμε σήμερα από μια τελείως διαφορετική θέση. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ… Διαβάστε το άρθρο και κρίνετε μόνοι σας:

Η agenda 2030 του ΟΗΕ και ο ρόλος της θρησκείας – Μέρος Α’

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων φεύγει από την λίστα τον «θεωριών συνωμοσίας» και εντάσσεται πλέον επίσημα στα ιστορικά γεγονότα.

Καθώς το Post 2015 – Agenda 2030 στον ΟΗΕ φτάνει προς το αποκορύφωμά του και αφού όσα είχαμε επισημάνει εδώ και χρόνια από εδώ μέσα, σχετικά με την επικείμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά, ας κάνουμε μια χρήσιμη ανάλυση που θα μας βοηθήσει να «διαβάσουμε» καλύτερα τα όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται σύντομα να ακολουθήσουν.

Επειδή οι εξελίξεις παρουσιάζονται πολύ στρογγυλοποιημένες από τα συστημικά ΜΜΕ, είναι δυνατό να εγκαθιδρυθεί η λεγόμενη ΝΤΠ και ο απλός κόσμος να μην έχει αντιληφθεί απολύτως τίποτα. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στην ολική ανατροπή του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε, όπως μας παραδόθηκε, και «αυτοί» επιχειρούν να μας σερβίρουν αυτήν την ανατροπή ως πανάκεια και να εμφανιστούν οι ίδιοι ως ευεργέτες, ως Μεσσίες… Δεν είναι διόλου τυχαίο, που στο όλο αυτό σώου έχει επιστρατευτεί και ο Πάπας, μιας και η όλη αυτή κίνηση δεν είναι τόσο ορθολογική, όπως θέλει να εμφανίζεται, αλλά εμπεριέχει στον πυρήνα της και τον πνευματικό παράγοντα, αν και θα πρέπει να πούμε μάλλον τον …πνευματιστικό.

Αναζητώντας διέξοδο μέσα από τις σύγχρονες Πλαγκτές Πέτρες

Ως ποιο βαθμό έχουμε πλησιάσει στο σημείο επιρροής της σύγχρονης Σκύλας και της Χάρυβδης; Υπάρχει ρεαλιστική διέξοδος;

Η Σκύλλα και η Χάρυβδη ήταν σύμφωνα με την μυθολογία δυο φοβερά τέρατα της θάλασσας. Οι ναυτικοί που κινδύνευαν στα ταξίδια τους από τα απειλητικά κύματα και τις θύελλες, έπλαθαν με τη φαντασία τους μυθικές μορφές, που λυσσομανούσαν και προσπαθούσαν αγριεμένες να τους καταστρέψουν. Έτσι γεννήθηκαν τα δυο τρομακτικά αυτά τέρατα. Οι θαλασσινοί έβαζαν με το νου τους πως δεν επρόκειτο απλά για δυνατό άνεμο και για θεόρατα κύματα. Πίστευαν ότι κάτι περισσότερο κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά, κάποιο πλάσμα κακό στην ψυχή και τρομερό στην όψη που γύρευε το χαμό τους· αυτό προκαλούσε όλη τη φοβερή αναταραχή και η κακοκαιρία δεν ήταν τυχαία.

Έλεγαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη βρίσκονταν η μια απέναντι από την άλλη, σ’ ένα στενό θαλάσσιο πέρασμα που, σύμφωνα με τον Όμηρο, ονομαζόταν Πλαγκτές Πέτρες (οι μετέπειτα Συμπληγάδες). Το πέρασμα αυτό ήταν εντελώς αδύνατο να το διασχίσει κάποιος, λόγω της φοβερής κατάστασης που επικρατούσε εκεί από την παρουσία των δυο τεράτων· ούτε πουλί πετούμενο δε γλίτωνε, αν τολμούσε να το περάσει. Εκεί υπήρχαν πολλά απότομα βράχια, πολύ ψηλά, και το κύμα έσκαγε πάνω τους με φοβερό θόρυβο. Το στενό αυτό το τοποθετούσαν σε διάφορα σημεία. Άλλοι έλεγαν πως ήταν ο Βόσπορος, άλλοι στο ακρωτήριο Ταίναρο κι άλλοι κοντά στα Κανάρια νησιά, εκτός Μεσογείου δηλαδή. Οι πιο πολλοί πίστευαν πως η Σκύλλα και η Χάρυβδη κατοικούσαν στο στενό της Μεσσήνης, ανάμεσα στην Ιταλία και τη Σικελία.

Σήμερα, τα πράγματα έχουν κάπως αλλάξει, τα στοιχεία της φύσης έχουν εν μέρει τιθασευτεί, και κάποιοι ισχυρίζονται πως μπορεί μάλιστα και να ελέγχονται από τον άνθρωπο (H.A.R.R.P.). Αυτό όμως που δεν έχει ακόμη τιθασευτεί είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος, που κατάφερε να τιθασεύσει τα θηρία για να γίνει ο ίδιος θεριό και να απειλεί τώρα άλλους ανθρώπους. 

Η «έξοδος από το Ευρώ» δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση

«Λέγεται διαρκώς ότι αν αφήσουμε μια χώρα να φύγει, θα καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα. Αλλά αυτό, απλούστατα, δεν είναι αλήθεια». 

Κάτι ασυνήθιστο συνέβη τον περασμένο Οκτώβριο στην Αγγλία, που έχει όμως πιστεύω αξία να το λάβουμε υπόψη μας. Επιχειρηματίας, υποστηρικτής του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον, ο λόρδος Γούλφσον προκάλεσε δημοσιογραφικό θόρυβο με μια κάπως παράξενη χειρονομία: Προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό (βλέπε εδώ) για το καλύτερο σχέδιο «ευθανασίας της Ευρωζώνης», αναζητώντας μελέτες αποτελεσματικής διαχείρισης της κατάστασης που θα δημιουργηθεί αν μία ή περισσότερες χώρες αποχωρήσουν από το ευρώ. Ο νικητής θα έπαιρνε 250.000 λίρες – το μεγαλύτερο ποσό που προορίζεται για οικονομολόγο, ύστερα από το Βραβείο Νομπέλ. 

Στις 31 Ιανουαρίου, οι Times δήλωσαν συμμετοχή με πρόταση του συντάκτη τους Ολιβερ Καμ (βλέπε εδώ) για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Η ιστορική εφημερίδα εισηγείται μια «νέα δραχμή», συνδεδεμένη τόσο με το ευρώ όσο και με το δολάριο και υποστηρίζει ότι η εξέλιξη αυτή θα είναι προς όφελος τόσο της Ελλάδας όσο και της Ευρωζώνης, ενώ η αγκίστρωση στο ευρώ θα οδηγήσει τη χώρα μας στη χρεοκοπία. 

Δικαιούται να είναι κανείς επιφυλακτικός ως προς τις σκοπιμότητες του ομίλου Μέρντοχ και γενικά των αγγλοσαξωνικών κέντρων που ποντάρουν στη διάλυση του κοινού νομίσματος, αλλά ένα είναι το βέβαιο: αν μέχρι χθες η έξοδος από το ευρώ αντιμετωπιζόταν ως θέμα – ταμπού (στην Αθήνα, συνώνυμη της επιστροφής στη Λίθινη Εποχή και στις Βρυξέλλες οιωνός «φαινόμενου ντόμινο», που θα παρέσυρε ολόκληρη την Ευρωζώνη) σήμερα θεωρείται από πολλούς ως πιθανό, διαχειρίσιμο ενδεχόμενο. 

«Με το ένα πόδι έξω από την Ευρωζώνη στέκεται η Ελλάδα», δήλωσε στο Νταβός ο πολύς Τζορτζ Σόρος, υποστηρίζοντας ότι τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επιβάλλει η Γερμανία ωθούν τις περιφερειακές χώρες σε «τριτοκοσμικά» επίπεδα. Σε 80% εκτίμησε την πιθανότητα εξόδου ο Κένεθ Ρογκόφ, καθηγητής του Χάρβαρντ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ. Μέσα στους επόμενους 12 μήνες θα φύγει η Ελλάδα και θα ακολουθήσουν, ενδεχομένως, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Κύπρος και Ιταλία, ήταν η νέα προφητεία του διάσημου καθηγητή …καταστροφολογίας και αμφιλεγόμενου, κατά πολλούς, οικονομολόγου Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος έρχεται στην Ελλάδα για να μας πει και από κοντά πως πρέπει να «κηρύξουμε στάση πληρωμών και να φύγουμε από το ευρώ»! Στις 21 Φεβρουαρίου ο Ρουμπινί, θα βρίσκεται στην Αθήνα για να μιλήσει σε εκδήλωση με θέμα την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ. Αλλά η αντιπρόεδρος της Κομισιόν Νέλι Κρους δεν έδειξε να ανησυχεί, καθώς δήλωσε την περασμένη Τρίτη ότι η Ευρωζώνη θα επιβιώσει και χωρίς την Ελλάδα. «Λέγεται διαρκώς ότι αν αφήσουμε μια χώρα να φύγει, θα καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα. Αλλά αυτό, απλούστατα, δεν είναι αλήθεια», ήταν τα λόγια της όπως τα μετέφερε η ολλανδική Volksrant. 

Μέχρι πρόσφατα, παρόμοιες θέσεις εξέφραζε μόνο μικρή μερίδα των γερμανικών, ολλανδικών και αυστριακών ελίτ, που ερωτοτροπούν με την ιδέα ενός «βορείου ευρώ» των δημοσιονομικά πειθαρχημένων και οικονομικά ισχυρών. Ωστόσο, το τελευταίο διάστημα προσχωρούν στη θέση περί εξόδου από το ευρώ πολιτικοί, οικονομολόγοι και δημοσιογράφοι που δεν μπορούν να κατηγορηθούν για εθνικιστική προκατάληψη ή κοινωνική αναλγησία. 

Τον Δεκέμβριο, ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, δήλωσε ότι η Αθήνα οφείλει να εξετάσει το ενδεχόμενο της αποχώρησης, ώστε να κερδίσει σε ανταγωνιστικότητα, καθώς μια εσωτερική υποτίμηση της τάξης του 40%, όπως απαιτείται, «έχει τεράστιο ανθρώπινο, κοινωνικό και πολιτικό κόστος». Υπέρ της στάσης πληρωμών και της εξόδου από την Ευρωζώνη τάχθηκε, λίγες μέρες αργότερα, ο προβεβλημένος Αμερικανός οικονομολόγος Μαρκ Ουάισμπροτ με συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται το ενδιαφέρον βιβλίο του Βέλγου οικονομολόγου και δημοσιογράφου Γιόχαν βαν Οβερτβελντ «Το τέλος του ευρώ» (Μεταίχμιο, 2012). 

Ως το λιγότερο κακό 

Κανείς σοβαρός αναλυτής διανοείται, βέβαια, να περιγράψει την προοπτική της αποδέσμευσης ως δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα – λόγος γίνεται, εδώ που έχουμε φτάσει, για το λιγότερο κακό. Το ενδιαφέρον, πάντως, είναι ότι η αμφισβήτηση αρχίζει να εκδηλώνεται όχι μόνο στις περιφερειακές χώρες, αλλά και σε ορισμένες από τις ισχυρότερες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. 

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, η έξοδος από το ευρώ», έγραφε πρόσφατα ο Ζακ Νικονόφ, συγγραφέας του βιβλίου «Να φύγουμε από το ευρώ, γρήγορα». «Να φύγουμε από το ευρώ ή να πεθάνουμε σε σιγανή φωτιά» είναι ο εύγλωττος τίτλος ενός άλλου βιβλίου που έκανε αίσθηση, γραμμένο από τον οικονομολόγο Αλέν Κοτά. Από την πλευρά του, ο Ζακ Σαπίρ προτείνει να αξιώσει η Γαλλία από την ΕΚΤ να δανείζει τα κράτη με χαμηλά επιτόκια, της τάξης του 1%, όπως κάνει και με τις τράπεζες, υπό την απειλή ότι αν η αξίωση αυτή δεν γίνει αποδεκτή (από το Βερολίνο), θα επιστρέψει στο φράγκο και θα το υποτιμήσει 20 – 25%. Το περιοδικό Marianne επικαλείται δημοσκοπήσεις που φέρουν το 29% έως 39% των Γάλλων να τάσσονται υπέρ του «διαζυγίου». 

Δεν λείπουν κι εκείνοι που πιθανολογούν να εγκαταλείψει πρώτη το ευρώ η ίδια η… Γερμανία, ώστε να μην επωμίζεται τα βάρη των προγραμμάτων διάσωσης. Ωστόσο, πιο κοντά στην αλήθεια φαίνεται να είναι όσοι πιστεύουν, μαζί με τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, ότι το Βερολίνο επωφελείται από το ευρώ περισσότερο από όλους. «Η Γερμανία σήμερα ζει σε βάρος των άλλων χωρών της Ευρωζώνης», γράφει ο Τέοντορ Βάιμερ, διοικητής της γερμανικής HypoVereinsbank, ενώ το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών της Κολωνίας εκτιμά ότι η πτώση των επιτοκίων δανεισμού της Γερμανίας, λόγω της φυγής κεφαλαίων από τις πιο ευάλωτες χώρες, μεταφράζονται σε καθαρά κέρδη 45 δισ. ευρώ. «Είναι πολλά τα λεφτά» για να επιτρέπουν την υποτίμηση των επιπτώσεων μιας ενδεχόμενης διάλυσης της Ευρωζώνης. 

.

Συμπέρασμα: Αν είχαμε αποφασίσει στάση πληρωμών πριν δύο χρόνια και φεύγαμε από το Ευρώ με δική μας πρωτοβουλία, θα είχαμε γίνει για μια ακόμη φορά μπροστάρηδες στην αντίσταση κατά του …Ναζισμού. Ας όψονται όμως οι σύγχρονοι Τσολάκογλου… για τους οποίους όμως ο λαός δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του κουβέντα…

***

Η «ηθική» αυτών που μας κυβερνούν

«Είναι ιδιαίτερα ψυχροί, υπολογιστές, άσπλαχνοι και, με λίγα λόγια, συνιστούν απειλή».

Το θετικό που προέκυψε από την τελευταία οικονομική κρίση, είναι, το ότι έβγαλε στη φόρα τα άπλυτα των τραπεζιτών, αυτών που κυβερνούν δηλαδή τον σύγχρονο κόσμο. Τα μεγαθήρια που αυτοί διοικούν, όπως η περιβόητη Goldman Sachs, ακολουθούμενη από τις Deutsche Bank, Chase Manhattan,  JPMorgan κλπ., βρίσκονται εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια στις πρώτες στήλες των εφημερίδων και αποτελούν συχνά το πρώτο θέμα των ειδήσεων στα ηλεκτρονικά Μέσα Ενημέρωσης, όχι για τίποτα άλλο, αλλά για τα συνεχή σκάνδαλα που αποκαλύπτονται.

Ποιο είναι το ποιόν αυτών των ανθρώπων, όμως, που έχουν καταφέρει να φορέσουν ζουρλομανδύα σε όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου, και που έχουν καταφέρει να φέρουν τα πάνω κάτω στην οικονομία;

Ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο τους περιγράφει η Μαρία Δεναξά, στην aixmi.gr:

“Ο Κλάιβ Μπόντι, έως πρόσφατα καθηγητής στο Nottingham Business School του Nottingham Trent University υποστηρίζει ότι υπεύθυνοι για την πιο σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι μερικοί ψυχοπαθείς που κατάφεραν να πάρουν τα ηνία του Χρηματοπιστωτικού Συστήματος .

Σε άρθρο του στην Journal of Business Ethics, με τίτλο «Εταιρικοί Ψυχοπαθείς – H θεωρία της ψυχοπάθειας στην παγκόσμια οικονομική κρίση», ο Clive R. Boddy περιγράφει τους ψυχοπαθείς οι οποίοι ανήκουν μόλις στο 1% του πληθυσμού, ως άτομα που εξαιτίας ίσως ανώμαλης δραστηριότητας των νευρώνων του εγκεφάλου έχουν έλλειψη συνείδησης, ελάχιστα συναισθήματα ενώ εμφανίζουν ανικανότητα για συμπάθεια ή αντιπάθεια για άλλους ανθρώπους. Μια χαρά, δηλαδή…αλλά υπάρχει και συνέχεια!

Είναι ιδιαίτερα ψυχροί, υπολογιστές, άσπλαχνοι και, με λίγα λόγια, συνιστούν απειλή για τις εταιρίες στις οποίες κατάφεραν να εργάζονται σε θέσεις «κλειδί» και, βεβαίως, αποτελούν μεγάλη απειλή για την κοινωνία.[…]

O William Cohan, συγγραφέας του βιβλίου «Χρήμα και Ισχύς: Πώς η Goldman Sachs κατάφερε να κυβερνά τον κόσμο», υπογραμμίζει ότι τα βαθύτερα αίτια της κρίσης θα πρέπει να αναζητηθούν στην εποχή που άτομα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά αναρριχήθηκαν στα ανώτατα κλιμάκια του Χρηματοπιστωτικού Τομέα .[…]

Πριν από κάποιους μήνες, μια έρευνα Ελβετών που δημοσιεύθηκε στο Der Spiegel, υπογράμμιζε ότι οι traders συμπεριφέρονται με τρόπο πολύ πιο εγωιστικό απ’ ό,τι ένας μεγάλος αριθμός ψυχοπαθών. Μια άλλη έρευνα που δημοσιεύθηκε στην Gardian αναφέρει ότι η επιμονή των ανθρώπων αυτών για προσωπικό πλουτισμό προκάλεσε απώλεια ευγένειας, ισότητας, δικαιοσύνης ή οποιασδήποτε συγκεκριμένης αίσθησης κοινωνικής ευθύνης. Γι’αυτό φαίνονται σαν να κοροϊδεύουν για την καταστροφή που προκαλούν στη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.

«Λένε ψέματα με χαμόγελο, αγνοούν την ανάμειξη ή τη συμμετοχή τους σε γεγονότα, επιρρίπτουν τυχόν λάθη τους σε άλλους με τρόπο πολύ πειστικό, και δεν έχουν καμία αμφιβολία για τη δική τους αξία που, φυσικά, δεν έχουν. Από την άλλη με απερίγραπτη ικανοποίηση απομακρύνονται από τον Αρμαγεδώνα που προκάλεσαν και τους απέφερε τεράστια κέρδη έχοντας, όμως, πρώτα βρει έναν καινούργιο ρόλο : του συμβούλου κυβερνήσεων- και όχι μόνο- με αποστολή να σώσουν, να περισώσουν ή να αποφύγουν μια νέα καταστροφή», αναφέρει το Βρετανικό έντυπο.

Οι συγγραφείς, αλλά και οι δημοσιογράφοι του Der Spiegel και Gardian, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι, εκτός από τις περγαμηνές που θα πρέπει να έχουν χρηματιστές, τραπεζίτες και traders που προορίζονται να λάβουν σημαντικές αποφάσεις και να διαχειριστούν τις τύχες χιλιάδων ανθρώπων, θα πρέπει να ελέγχονται και για το κατά πόσο είναι προικισμένοι με συναισθήματα! Για το κατά πόσο νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους !” […]

*

Πιστεύω ότι θα συμφωνήσουν οι αναγνώστες, πως δεν διαφέρει πολύ η πραγματικότητα από την παραπάνω περιγραφή. Το εξοργιστικό όμως βρίσκεται, στο ότι αυτή η «ηθική» έχει περάσει και στα υποχείριά τους, αυτούς δηλαδή, που τους έχουν τοποθετήσει σε ηγετικές θέσεις στα διάφορα κράτη και που τους έχουν βαφτίσει «πολιτικούς». Τα χαρακτηριστικά αυτά ταιριάζουν  απόλυτα και στα δικά μας ξεφτέρια, όπως η προηγούμενη κυβέρνηση «παιδική χαρά», καθώς και η τωρινή «πολύχρωμη».

Η ανωτέρω περιγραφή, που έλεγε: «Λένε ψέματα με χαμόγελο, αγνοούν την ανάμειξη ή τη συμμετοχή τους σε γεγονότα, επιρρίπτουν τυχόν λάθη τους σε άλλους με τρόπο πολύ πειστικό» ταίριαζε γάντι στον Γ. Παπακωνσταντίνου και στον Π. Μπεγλίτη, όπως τους είδαμε χθές να τοποθετούνται για την απόφαση του Εισαγγελέα κ. Γ. Πεπόνη να διαβιβάσει τη δικογραφία, σχετικά με τις καταγγελίες περί τεχνητής διόγκωσης του αναθεωρημένου ελλείμματος του 2009, στη Βουλή. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα δήλωσε συγκεκριμένα ο Π. Μπεγλίτης: «Εάν δεν πρόκειται για μια ακόμη επίδειξη επικίνδυνης αφέλειας από τον κ. Πεπόνη, τότε έχουμε να κάνουμε με μια καλά οργανωμένη παρέμβαση στην πολιτική και οικονομική ζωή, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα». Όσο για τον Γ. Παπακωνσταντίνου, αρκούσε το ειρωνικό του χαμόγελο, που τα έλεγε όλα, όταν ερωτήθηκε σχετικά από δημοσιογράφους. Όσο για τον ΓΑΠ… ε, εκεί έχει αποκλειστικά τον λόγο η…επιστήμη!

Συμπέρασμα: Ο Θεός να φυλάξει την ανθρωπότητα, διότι κάποιοι ψυχοπαθείς έχουν καταλάβει την γέφυρα και οδηγούν το σκάφος απευθείας στα βράχια!

.

__________

(*)Όσοι επιθυμούν να βλέπουν με τα μάτια και να σκέπτονται με το μυαλό και όχι με το …στομάχι (θυμικό), καλό είναι να ρίξουν μια ματιά στο πολύ αποκαλυπτικό άρθρο του Jack Mullen στο GoldSeek.com:  “ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”. Ένα άρθρο καταπέλτης!

Και ας προσέξει ο αναγνώστης πως το άρθρο αυτό μπορεί να αναφέρετε στην Αμερική και στους Αμερικανούς, αλλά ταιριάζει μέχρι κεραίας και με την ελληνική πραγματικότητα.

.

***

Λουκάς Παπαδήμος – Παρένθεση στην πολιτική φαυλότητα ή πολιτική εξέλιξη;

Μια αξιολόγηση των τελευταίων πολιτικών γεγονότων από τον Χρήστο Γιανναρά.*

H εμφάνιση του κ. Λουκά Παπαδήμου, το παρουσιαστικό του, γέννησε θετικές ψυχολογικές αντιδράσεις. «Το πρόσωπο είναι σπαθί» έλεγε ο λαός μας, όταν ακόμα μιλούσε τα ελληνικά των μανάδων μας (και όχι της τηλεόρασης ή του πασοκικού σχολείου). Eίδαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο ήρεμο, ευπρεπή, απροσποίητο, δίχως το άγχος να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ολοκάθαρο βλέμμα, «αέρας» απλότητας, σοβαρότητας, σύνεσης. Kαι ο λόγος του λιτός, καίριος, σαφής. H παρουσία του Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της κυβέρνησης γέννησε εμπιστοσύνη, επομένως και ελπίδα.

Αλλά η κρατική εγρήγορση των πολιτών δεν έχει περιθώρια να χαλαρώσει: Στον κ. Παπαδήμο δεν ανατέθηκε η, προσωρινή έστω, διακυβέρνηση της χώρας με επιτελείο της δικής του επιλογής και ευθύνης (όπως έγινε στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι). Δεν του ζητήθηκε να επιλέξει το επιτελείο του ο ίδιος, έστω και από το πολιτικό προσωπικό των τριών κομμάτων που συναίνεσαν στο πρόσωπό του. O κ. Παπαδήμος πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα με μια δεδομένη, καθορισμένη από τα κόμματα υδροκεφαλική κυβέρνηση, συγκροτημένη από πρόσωπα που στη συνείδηση των πολιτών ταυτίζονται με την αποτυχία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, την ευτέλεια, την ανικανότητα, την κραυγαλέα φαυλότητα.

Oι κομματικές ηγεσίες το έδειξαν φανερά, δεν ήθελαν την πρωθυπουργία Παπαδήμου: O ολίγιστος των Παπανδρέου προσπάθησε, επί τρεις ημέρες, να παρακάμψει το όνομά του, που από την πρώτη στιγμή αυτονόητα και επιτεταμένα προβαλλόταν, χρησιμοποιώντας ακόμα και ασύστολα ψεύδη. Υποχρεώθηκε να συναινέσει μόνο με την εκβιαστική απειλή των πενήντα βουλευτών του, που έφριξαν από την καταληκτική επιλογή του και τον διασυρμό που προμήνυε. O δε κ. Σαμαράς, δίχως τον παραμικρό δισταγμό, τόλμησε τη δήλωση που θα τον συνοδεύει εσαεί σαν μέτρο των ποιοτικών του εκτιμήσεων: «Τι Παπαδήμος, τι Πετσάλνικος»!

Και οι δύο αρχηγοί, ήταν περισσότερο από φανερό, έτρεμαν τη σύγκριση. Στο πρόσωπο του Παπαδήμου οι πολίτες θα ψηλαφούσαν το μέτρο για να πιστοποιήσουν: ποιος είναι ηγέτης και ποιος κνώδαλο, ποιον μπορούν να εμπιστεύονται και ποιον πρέπει να αποφεύγουν σαν θλιβερή ή κωμική ολιγότητα. Aν άφηναν τον Παπαδήμο να σχηματίσει κυβέρνηση με δικούς του επιτελείς (έστω μεταβατική), ύστερα από κάποιους μήνες το πολιτικό σκηνικό ίσως να ήταν εντελώς άλλο από το σημερινό: τα ώς τώρα κόμματα να είχαν θαφτεί, οριστικά και αμετάκλητα, στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

Όμως ο Παπαδήμος δέχθηκε, άνευ όρων, να ηγηθεί σε έναν ευτελισμένο συρφετό αποτυχημένων, να πρωθυπουργεύσει σε μια κυβέρνηση – δειγματολόγιο ή κουρελού συμβόλων της ανυποληψίας, της περίτρανα αποδεδειγμένης ανικανότητας, της αρρωστημένα προκλητικής αναίδειας και θρασύτητας, της χιλιομαρτυρημένης φαυλότητας. Δέχθηκε, άνευ όρων, να ταυτίσει το όνομά του με ανθρώπους που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν σε δημόσιο χώρο, γιατί ξέρουν με ποιες πρακτικές αποδοκιμασίας τους περιμένει η οργή και η αηδία των πολιτών. Γιατί το έκανε αυτό ο Παπαδήμος, γιατί αποδέχθηκε την άνευ όρων πρωθυπουργία;

H απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι αντικείμενο κυρίως λογικής και πολιτικής ανάλυσης και δευτερευόντως ψυχολογικής βυθοσκόπησης του κ. Παπαδήμου. Tρία τινά μοιάζει πιθανό να συμβαίνουν: Tο πρώτο, ότι ο κ. Παπαδήμος αποδέχθηκε συνειδητά τον πολύ περιορισμένο (χρονικά και ως προς το πεδίο ευθυνών) ρόλο του τεχνοκράτη. Ανέλαβε να διεκπεραιώσει την εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου, να οριοθετήσει τη διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων (το PSI plus) και να επιμεληθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου. Aυτή τη μαστορική ξέρει, αυτήν θα ασκήσει, και μετά θα γυρίσει στο σπίτι του. Παρεμπιπτόντως θα επιβλέψει και τη διενέργεια εκλογών – κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και ο κ. Πετσάλνικος. Θα ελέγχει και θα συντονίζει τα υπουργεία της κυβέρνησης μόνο ως προς την εμπλοκή τους στις τρεις συγκεκριμένες αποστολές που του ανατέθηκαν. Δεν θέλει να έχει την παραμικρή ανάμειξη με τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του κομματικού υποκόσμου.

Δεύτερο πιθανό ενδεχόμενο: O κ. Παπαδήμος δεν επρόκειτο ποτέ να αναμειχθεί ούτε στο συγκεκριμένο αυτό πεδίο τεχνοκρατικής συνεισφοράς, αν δεν του το ζητούσαν πιεστικά από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, με εγγυήσεις υποστήριξής του, για να αποτραπεί η αποπομπή της πατρίδας του από την E.E. Θεώρησε πατριωτικό του καθήκον να βοηθήσει αδιαφορώντας για τις ταπεινώσεις που θα του επεφύλασσαν οι κομματικές ηγεσίες και κουζίνες.

Τρίτο ενδεχόμενο, το περισσότερο «χλωμό»: O κ. Παπαδήμος πιστεύει στη δυναμική της ποιότητας. Ότι έναν ηγέτη πρόδηλα επαρκή και με θυσιαστική ανιδιοτέλεια ο λαός θα τον λατρέψει. Ότι μπροστά σε αυτή τη δυναμική που έχει από μόνη της η ποιότητα, κάποτε (όχι πάντοτε) καταρρέουν από μόνες τους και οι πιο θωρακισμένες αντιστάσεις της ανικανότητας και της φαυλότητας. Ήδη η ανικανότητα και η φαυλότητα έχουν στήσει μια χάρτινη κυβέρνηση – τη συγκρότησαν οι κομματάρχες μόνο για να μοιράσουν μπουναμάδες στα παραπαίδια τους. Σε κάθε υπουργείο πληθωρισμός από παραπαίδια, έτσι, για να γλείψουν λίγους μήνες το κόκαλο. O κ. Παπαδήμος ποντάρει, λέει η «ωχρή» εκδοχή, στη διαφορά που ενσαρκώνει από όλο αυτό το ανθρώπινο υλικό: Μιλάει διαφορετική γλώσσα, σκέπτεται με διαφορετική λογική, ενεργεί με διαφορετικό ήθος, έχει στόχους διαφορετικούς. Κυρίως, είναι υγιής ψυχικά, απρόσβλητος από την παράνοια της εξουσιολαγνείας των κομματανθρώπων και τη συνακόλουθη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Αυτή η διαφορετικότητα θα τον επιβάλει. Όταν λήξει η θητεία του, θα είναι αδιανόητη η απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία. Έστω και χωρίς να φτιάξει κόμμα, το όνομά του θα το γράφουν οι πολίτες σε ένα χαρτί και θα το ρίχνουν στην κάλπη.

Μέσα σε τριάντα χρόνια, χάρη στο ΠAΣOK, πράσινο και γαλάζιο, η παρακμή μας μετράει αιώνες. Θέλει δεκαετίες πολλές η ανάκαμψη, αν υπάρξει. Αλλά κάθε κοινωνία κρύβει και το ενδεχόμενο της έκπληξης. Ενδεχόμενο. Όχι βεβαιότητα.

(*) kathimerini.gr – 20.11.11

***

Μια νηφάλια φωνή, μέσα από τον αλαλαγμό της παραφροσύνης!

Ο Δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς* μας δείχνει θαρραλέα αυτά που «δεν πρέπει να ξεχαστούν».

Το πολιτικό μας σύστημα παράγει από μόνο του, σωρηδόν, τις αποδείξεις της ανήκεστης φθοράς του, της αχρηστίας του. Είναι πια αδύνατο να ανταποκριθεί στον ρόλο του, στις ανάγκες μας. Βυθίζει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στην υπανάπτυξη, ατιμάζει το ελληνικό όνομα, μας πνίγει στην ντροπή.

Οι δανειστές μας απαίτησαν τη συνεννόηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας – να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και τις βλέψεις τους στη χώρα μας. Το κωμικοτραγικό χρονικό της πολυήμερης αμηχανίας και ανικανότητας των κομματικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στην απαίτηση, θα κριθεί, θα σχολιαστεί, με μέτρα ιστορικής αντικειμενικότητας. Αλλά στη συλλογική μνήμη πρέπει να διασωθεί και η εικόνα: η σημειωτική των αντανακλαστικών και της συμπεριφοράς των αρχόντων της χώρας το πρώτο εκείνο βράδυ, της Κυριακής 6.11.2011.

Εικόνα απίστευτης μικροπρέπειας, ανωριμότητας, παιδαριωδίας, επαρχιώτικης αναγωγίας: Απέφευγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχηγοί, ωσάν η συνάντηση των βλεμμάτων και μόνο να μπορούσε να γίνει το έναυσμα για να πιαστούν στα χέρια. Έμοιαζαν κακιωμένες καβγατζούδες μικρογειτονιάς έτοιμες («στα νύχια») για σουρομάλλιασμα. Σαν να μην τους δίδαξε ποτέ κανείς, πως οι διαφωνίες και αντιπαλότητες δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Oτι το να χαμογελάσεις στον αντίπαλο, να του σφίξεις ειλικρινά το χέρι, να ανταλλάξεις δυο λόγια άσχετα με τις διαφωνίες σας, είναι η αυτονόητη διαφορά συμπεριφοράς του καλλιεργημένου ανθρώπου από τον αγροίκο.

Βέβαια, οι κακιωμένες πόζες μπροστά στον φακό κραύγαζαν αμηχανία και ντροπή – είχαν εκτεθεί και οι δυο τις προηγούμενες μέρες χρησιμοποιώντας εκφράσεις, ο ένας για τον άλλον, ευτελισμένης εμπάθειας. Στερημένοι και οι δυο το ηγετικό χάρισμα δεν καταλαβαίνουν ότι η στιβαρότητα της ηγετικής παρουσίας δεν κερδίζεται με ακατάσχετη (γραμμένη από άλλους) λεκτική επιθετικότητα ούτε με χιλιοφθαρμένες κορώνες του τύπου «οι μάσκες έπεσαν». Προαπαιτούμενο του ηγετικού χαρίσματος είναι η αυτοκριτική εγρήγορση που γεννάει την αρχοντιά της μετριοπάθειας, αλλά και την τόλμη της αμεροληψίας. Καθόλου τυχαία οι ελλαδίτες κομματάρχες αντιγράφουν σαν ηγετικό πρότυπο τον Μουσολίνι, όχι τον Γκάντι.

Απέναντι στο δίδυμο της παρακμιακής ολιγότητας, τρίτη τραγική φιγούρα ο πρώτος πολίτης της χώρας – συμβολική και αυτός κατάδειξη της χρεοκοπίας του συστήματος. Λίγες μέρες πριν, ψέλλιζε αγανάκτηση για τις αποδοκιμασίες τραμπούκων ξεχνώντας προφανώς ότι στο ύπατο αξίωμα δεν συμπεριφέρεται κανείς ως άτομο αγανακτώντας ή επικαλούμενος τίτλους αντιστασιακούς της εφηβείας του. Διότι είναι ο κορυφαίος της συλλογικότητας και ο αμύντορας της συνοχής της, η αντίσταση γι’ αυτόν είναι χρέος σημερινό: Nα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, ακόμα και σε αυτούς που τον προπηλακίζουν, να μένει επομένως όρθιος στο βάθρο, να μην φεύγει ό, τι κι αν συμβαίνει. Φυγή ήταν και το άδειο του βλέμμα εκείνο το βράδυ που κάλεσε τους κοκορομάχους για να τους αναγκάσει να «πράξουν» απάντηση στο τελεσίγραφο των δανειστών, φυγή η σιωπή του, η απίστευτη ατολμία του ισοδύναμη με ανυπαρξία. Στα δέκα χρόνια της προεδρίας του είχε για λίγες στιγμές, εκείνο το βράδυ της 6ης του Nοέμβρη, τη δυνατότητα να αναδείξει το αξίωμά του συνάρτηση της προσωπικότητάς του και της τόλμης του, όχι των νομικών δεσμών που χάλκευσε για τον πρόεδρο η κομματοκρατία. Και δεν τόλμησε.

H βραδιά κάρπισε μόνο κούφιες υποσχέσεις για καινούργιο πρωθυπουργό και κυβέρνηση μέσα στην ίδια νύχτα – ποιον κορόιδευαν, αλήθεια; Πίστευαν σοβαρά πως, αν αλλάξουν τέσσερις ή πέντε υπουργούς στον πασιφανώς ανίκανο κυβερνητικό θίασο και προσθέσουν μια φιγουράτη πρωθυπουργία, θα αποσπάσουν από τους δανειστές την έκτη δόση της ελεημοσύνης; Και ποιος σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος θα δεχόταν ποτέ να πρωθυπουργεύσει σε δεδομένα υπουργικά «στελέχη» του πολιτικού επιπέδου της κυρίας Φώφης και της κυρίας Mαριλίζας, του κ. Παντελή Οικονόμου ή του κ. Ρέππα, του κ. Παπουτσή ή του κ. Πεταλωτή;

Oι γραμμές αυτές γράφονται ογδόντα ώρες περίπου μετά τις κούφιες διαβεβαιώσεις της πρώτης βραδιάς και η παρατεινόμενη δυστοκία έχει μάλλον εξόφθαλμη την αιτία της: Oι σπιθαμιαίοι κοκορομάχοι και τα «επιτελεία» της κομματικής του καθενός καμαρίλας μάχονται, με νύχια και με δόντια, για να αποτραπεί η σύγκριση, να περισώσουν, έστω και με τη χώρα κατεστραμμένη, την ασύδοτη εξουσία τους. Κυβέρνηση με πρωθυπουργό μια προσωπικότητα όπως αυτή του Λουκά Παπαδήμου, στελεχωμένη με υπουργούς της δικής του ποιοτικής αξιολόγησης και επιλογής, θα έδινε στην ελληνική κοινωνία απτό μέτρο σύγκρισης με τα καραγκιοζιλίκια της ιδιοτέλειας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK. Πέντε μήνες διαχείρισης της εξουσίας από ανθρώπους σοβαρούς, τίμιους και ευφυείς θα αρκούσαν για να εξαφανίσουν από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο τα σημερινά κόμματα, να τα απωθήσουν ολοκληρωτικά στην ανυποληψία και στην περιφρόνηση.

Μιλούσαν προσχηματικά για Παπαδήμο, ενώ ψάχνανε για τον αχυράνθρωπο που χρειάζονταν. O κ. Σαμαράς δήλωνε ότι δεν του κάνει διαφορά ο Παπαδήμος από τον Πετσάλνικο, η επιλογή είναι «εσωτερικό θέμα» του ΠAΣOK (!), δεν τον ενοχλούσε να εμφανιστεί στο Συμβούλιο Kορυφής εκπρόσωπος των Eλλήνων ο Πετσάλνικος. Oύτε είχαν τη στοιχειώδη ηθική ευαισθησία να αντιδράσουν στην πρωτοσέλιδη καταγγελία της «K» (9.11.2011) για συμφωνημένη μοιρασιά της λείας από τα προβλεπόμενα ποσά ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος και από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Όποιες συνέπειες κι αν έχουν τα όσα διαδραματίστηκαν αυτή την εβδομάδα, έστω και τις ευτυχέστερες (παρά πάσαν ελπίδα) συνέπειες, πρέπει κάποιους επιπλέον πολίτες από τις μάζες των πολιτικά απερίσκεπτων να τους σημάδεψε ανεξίτηλα η αηδιαστική εικόνα αυτεξευτελισμού των δυο κοκορομάχων, η πλήρης εξομοίωση αμοραλισμού και αφιλοπατρίας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK.

Mόνη ελπίδα μας, να καθολικευτεί η επίγνωση της απάτης και ατιμίας.

(*) kathimerini.gr -13.11.11

.

.

Σχόλιο: Ουδέν σχόλιο!

***

Φτάσαμε στο τέλος του δικομματισμού;

Η γενιά του Πολυτεχνείου και η δεξιά της Μεταπολίτευσης οδεύουν μάλλον προς την έξοδο.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι από το ΒΗΜΑ και δηλώνει σήμερα κατηγορηματικά, πως «ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς πρέπει να αποχωρήσουν». Είναι όμως αυτό μια ακραία σκέψη του αρθρογράφου ή μήπως θα αποτελέσει το γενικό σύνθημα στην περίοδο που μόλις μπαίνουμε; Τα δύο αυτά πρόσωπα, είναι γεγονός πως αντιπροσωπεύουν τον δικομματισμό που κυριάρχησε στον τόπο τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια και που έχει δίχως άλλο «χρεοκοπήσει» πλέον στη συνείδηση του λαού. Τα όσα αναφέρονται στο άρθρο του καθηγητή Γρηγόρη Καλφέλη, πιστεύω πως αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις της πλειονότητας των Ελλήνων σήμερα:

*

Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει ένα βασικό καθήκον: να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας. Αυτό, βέβαια, δεν θα είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μια κοινωνία η οποία δεν «ρωτήθηκε» ποτέ αν θέλει αυτό τον δρόμο – με τα ανυπόφορα μέτρα λιτότητας – τα οποία επιβλήθηκαν από την ίδιο τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (Μέρκελ και Σαρκοζί).

Και, επιπλέον, υπάρχει και μια άλλη εκρηκτική παράμετρος, η οποία θα αναφανεί πιο έντονα μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης συνασπισμού.

Επειδή, λοιπόν, οι επιλογές που έχει μπροστά της η Ελλάδα είναι όλες κακές και θα χειροτερεύσει προσωρινά το επίπεδο ζωής του μέσου Έλληνα με την εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, είναι πολύ πιθανό να συμβεί το εξής πράγμα.

Δηλαδή, να λειτουργήσουν τα τμήματα της αντιευρωπαϊκής αριστεράς που μας προτείνουν το ολέθριο άλμα προς το κενό και τη δραχμή, όπως λειτούργησε ακριβώς η υπερσυντηρητική δεξιά στην Αυστρία πριν από μερικά χρόνια.

Με άλλα λόγια, να πλειοδοτούν εναντίον της Ευρώπης και να καρπώνονται την τεράστια δυσαρέσκεια του κόσμου από την υλοποίηση της παραπάνω συμφωνίας (όταν μάλιστα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει απομυζήσει απαράδεκτα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους).

Η ταυτότητα αυτής της πολιτικής θα είναι προφανής: «εμείς» και το υπόλοιπο ευρωπαϊκό (κομματικό) κατεστημένο που καταστρέφει τη ζωή του λαού.

Επομένως, είναι ανάγκη να «διαλυθεί» ή να αποσαθρωθεί το υφιστάμενο κομματικό σκηνικό και να αναφανούν καινούργιες πολιτικές κινήσεις, ιδιαίτερα στο χώρο της κεντροαριστεράς, ώστε να μη συμβεί το παραπάνω ενδεχόμενο.

Και για αυτό είναι απαραίτητο να αποσυρθούν άμεσα οι δύο προσωπικότητες (Σαμαράς και Παπανδρέου) η σχέση των οποίων μπορεί να κατανοηθεί μόνο με όρους «λακανικής ψυχολογίας» και ιδίως μετά τα άθλια γεγονότα του τελευταίου πενθήμερου – για τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού- που μας κάνουν να νιώθουμε μόνο εθνική ντροπή.

Και, καταρχήν, θα εξηγήσω γιατί είναι απαραίτητο να αποχωρήσει ο Παπανδρέου, με όρους αξιοπρέπειας. Γιατί σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζεται από το μιντιακό κατεστημένο της χώρας μας (και βασικά από τα αξιοθρήνητα δελτία των «οκτώ»), ο απερχόμενος πρωθυπουργός με την πρότασή του για το περίφημο δημοψήφισμα προσέφερε μια σημαντική ιδεολογική υπηρεσία σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Δηλαδή, αν και έπεσε η ιδέα του δημοψηφίσματος εντελώς άκαιρα, και ίσως τυχοδιωκτικά, η κεντρική σύγκρουση στην Ευρώπη-έστω και για τέσσερις μέρες τρόμου- μετατοπίστηκε από τις σκοτεινές διαπραγματεύσεις μεταξύ ευρω-κρατών και τραπεζιτών στις ίδιες τις πλάτες του ελληνικού λαού, γιατί δεν είναι δυνατό τέτοια σκληρά μέτρα να λαμβάνονται χωρίς τη συνειδητή απόφαση ενός δημοκρατικού πληθυσμού.

Και αυτό το αποδέχονται τόσο ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας (Frankfurter Allgemeine Feuilleton, Rettet die Wuerde der Demokratie), όσο και το συντηρητικό αγγλικό περιοδικό Economist (A euro referendum).

Όμως ο Παπανδρέου θέλησε να διατηρήσει τη δύναμή του μέσα στο ΠαΣοΚ και προσπάθησε, στις μακιαβελικές διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, να επιβάλλει ως πρωθυπουργό ένα φίλο του , θυμίζοντας ότι η εξουσία είναι για κάποιους ανθρώπους αφροδισιακό (Enzensberger, «Πολιτική και πολιτισμός»).

Εξάλλου, ο Παπανδρέου δεν έχει σήμερα καμία νομιμοποίηση, αφού έχει ταυτιστεί -καλώς ή κακώς- με τα μονοδιάστατα μέτρα λιτότητας και άρα πρέπει να αποκαλυφθούν κάποιες καινούργιες προσωπικότητες που θα αντιπροσωπεύσουν αυτό το χώρο.

Όμως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να αποχωρήσει, γιατί έχει αναδειχθεί σε μια μοιραία προσωπικότητα!

Επί δύο χρόνια δυναμίτισε θανάσιμα κάθε ευρωπαϊκή προσπάθεια διάσωσης αυτής της χώρας (διαπαιδαγωγώντας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού με την αντίστοιχη λογική) και σήμερα μιλάει κιόλας για άμεσες εκλογές, υπονομεύοντας εμφανώς την δυναμική της καινούργιας κυβέρνησης, ώστε ο ίδιος να γίνει γρήγορα πρωθυπουργός.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό τον τόπο, δεν πρέπει πια να επιβραβεύουμε ανθρώπους που βάζουν την προσωπική τους άμετρη φιλοδοξία πάνω από την πατρίδα!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ας ελπίσουμε ότι με την κυβέρνηση συνασπισμού θα αρχίσει μια νέα εποχή. Σε αυτή την εποχή δεν έχουν θέση ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς!

***