Περιβαλλοντική ευαισθησία και πολιτισμός (Μέρος Α’)

Αλλάζουμε τον κόσμο προς το καλύτερο ξεκινώντας να σμιλεύουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται για τα κοινά, μιλούν ή γράφουν για τα κακώς κείμενα στην πολιτική ή στη δημόσια διοίκηση προχωρώντας ακόμα και έξω από τα σύνορα κατακεραυνώνοντας τους θεωρούμενους ως εχθρούς της πατρίδας. Ρίχνοντας όμως μια ματιά στην προσωπική τους ζωή και συμπεριφορά βλέπουμε τις περισσότερες φορές την προσωποποίηση του χάους.

Και αναρωτιέται τότε κανείς: Πως είναι δυνατό να μιλάει κάποιος για ευταξία όταν ο ίδιος είναι πρεσβευτής της ατασθαλίας;

Είναι σαν να συμμετέχει ένας τρόφιμος των φυλακών σε διαδήλωση υπέρ της νομιμότητας.

Κάτι το οποίο έχει δυστυχώς παραβλεφθεί είναι, ότι η περιβαλλοντική ευαισθησία περιλαμβάνεται στην κοινωνική συνείδηση όπως και η νομιμότητα. Δεν μπορεί να θεωρηθεί κάποιος νομοταγής όταν καθώς φεύγει αφήνει τα σκουπίδια του στην παραλία ή ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και πετάει τα αποτσίγαρα στο πεζοδρόμιο. Πως μπορεί ένα τέτοιο άτομο να τολμά να μιλά κατόπιν για τα κακώς κείμενα άλλων; Δεν γίνεται λόγος εδώ για το αν έχει δίκιο σχετικά με αυτά ή όχι, γίνεται λόγος μάλλον για το αν έχει «δικαίωμα» να τα καταγγέλλει όταν ο ίδιος είναι παραβάτης ανάλογων αδικημάτων στον μικρόκοσμό του.

Με αυτή τη λογική δεν αποκλείεται κάποιος από το δικαίωμα καταγγελίας που έχει ο κάθε πολίτης, αλλά γίνεται έκκληση για αφύπνιση μάλλον διότι αν μας νοιάζει πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο τότε θα πρέπει να αρχίσουμε από τον εαυτό μας. Αυτή είναι η μόνη σωστή σειρά των πραγμάτων. Και όταν τα έχουμε καταφέρει τότε θα είμαστε σε θέση να δώσουμε την «συνταγή» και παραπέρα. Τότε, μιλώντας από πείρας πλέον, θα μπορεί κανείς να γίνει όχι επικριτής αλλά «δάσκαλος».

Κάτι ήξερε η λαϊκή μούσα που έλεγε: «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις».

Αντί να βροντοφωνάζουμε λοιπόν συμμετέχοντας απλά σε ανούσιες διαδηλώσεις (στους δρόμους ή στο διαδίκτυο) ή παρακολουθώντας τις «κοκορομαχίες» στο κτίριο της πλατείας Συντάγματος, ας βάλουμε ξανά στο «θρανίο» τον εαυτό μας, γιατί θα πρέπει να θυμόμαστε, ότι αν θέλουμε να φτάσουμε στον «θρόνο» δεν πρέπει να αφήσουμε βιαστικά το θρανίο.

Σε προσεχή άρθρα θα γίνει μια προσπάθεια ενημέρωσης, για όποιον ενδιαφέρετε να είναι μάλλον παρά να φαίνεται απλά νομοταγής και πολιτισμένος. Μια προσπάθεια ανάδειξης της συνάφειας μεταξύ πολιτισμού, νομιμότητας, και περιβαλλοντικής ευαισθησίας, για να είμαστε μετά καλύτερα σε θέση να διορθώσουμε πρώτα τη δική μας οπτική ώστε να μπορέσουμε κατόπιν να γίνουμε πρότυπο για άλλους.

…συνεχίζεται.