Η agenda 2030 του ΟΗΕ και ο ρόλος της θρησκείας – Μέρος Α’

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων φεύγει από την λίστα τον «θεωριών συνωμοσίας» και εντάσσεται πλέον επίσημα στα ιστορικά γεγονότα.

Καθώς το Post 2015 – Agenda 2030 στον ΟΗΕ φτάνει προς το αποκορύφωμά του και αφού όσα είχαμε επισημάνει εδώ και χρόνια από εδώ μέσα, σχετικά με την επικείμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων, αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά, ας κάνουμε μια χρήσιμη ανάλυση που θα μας βοηθήσει να «διαβάσουμε» καλύτερα τα όσα συμβαίνουν και όσα πρόκειται σύντομα να ακολουθήσουν.

Επειδή οι εξελίξεις παρουσιάζονται πολύ στρογγυλοποιημένες από τα συστημικά ΜΜΕ, είναι δυνατό να εγκαθιδρυθεί η λεγόμενη ΝΤΠ και ο απλός κόσμος να μην έχει αντιληφθεί απολύτως τίποτα. Εδώ βρισκόμαστε μπροστά στην ολική ανατροπή του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε, όπως μας παραδόθηκε, και «αυτοί» επιχειρούν να μας σερβίρουν αυτήν την ανατροπή ως πανάκεια και να εμφανιστούν οι ίδιοι ως ευεργέτες, ως Μεσσίες… Δεν είναι διόλου τυχαίο, που στο όλο αυτό σώου έχει επιστρατευτεί και ο Πάπας, μιας και η όλη αυτή κίνηση δεν είναι τόσο ορθολογική, όπως θέλει να εμφανίζεται, αλλά εμπεριέχει στον πυρήνα της και τον πνευματικό παράγοντα, αν και θα πρέπει να πούμε μάλλον τον …πνευματιστικό.

Ο Αόρατος Εχθρός (Μέρος Δ’): Η πολιτική Νταβούτογλου «Νεοοθωμανική» ή μήπως «Νεοβυζαντινή»;

Τα προηγούμενα

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για μια άλλη εκδοχή, που ερμηνεύει όμως καλύτερα τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας.

Πολύ συζήτηση έχει γίνει, και αναλύσεις επί αναλύσεων, για την «Μεγάλη Ιδέα» και τον κρυφό πόθο των Ελλήνων εθνικιστών (και όχι μόνο), που αφορά την ελληνικότητα του Βυζαντίου. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: Τι σχέση έχει αντικειμενικά το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος με το Βυζάντιο; Δεν είναι οι Τούρκοι αυτοί που έχουν τον έλεγχο της «Βασιλεύουσας» και δεν ήταν και οι εκάστοτε Πατριάρχες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την θρησκευτική υπόσταση του Βυζαντίου, Τούρκοι υπήκοοι; Δεν ανήκει το Πατριαρχείο εξάλλου στην Τουρκική δικαιοδοσία; Γιατί κόπτονται άρα οι Έλληνες για την αναβίωση του Βυζαντίου αφού εδώ βλέπουμε να υφίσταται μια αναμφισβήτητη διάδοχη κατάσταση; (Κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με την νόμιμη διάδοχη κατάσταση, βλέπε σχόλια) Βυζαντινό δεν είναι μήπως και το σύμβολο στη σημαία της Τουρκιας;

Μήπως άρα θα πρέπει να αναθεωρήσει το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος τις επιδιώξεις του και να κάνει ρεαλιστικές προσαρμογές, μέσα στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας; Μήπως τις έχει κάνει μάλιστα αυτές τις προσαρμογές ήδη και εμείς, ο λαός, δεν έχουμε πάρει τίποτα χαμπάρι; Διότι ποιος έχει διορίσει την Ελλάδα προστάτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου –όρος ο οποίος αμφισβητείται από πολλούς-  και αρμόδιο να διεκδικεί τα όσα δικαιωματικά του ανήκουν; Διότι μόνο εάν το Πατριαρχείο είχε νομικά κατοχυρωθεί στην δικαιοδοσία του Ελληνικού Κράτους, τότε μόνο θα είχε η Ελλάδα κάποιον λόγο να κόπτεται για το Βυζάντιο… Εγώ όμως πουθενά δεν έχω δει οποιαδήποτε νόμιμη καταχώρηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα.

Σε πόσους Νεοέλληνες είναι γνωστός ο όρκος υποταγής των πατριαρχών στο σουλτάνο; Αρχίζει κάπως έτσι: «Ομολογώ πίστιν και εύνοιαν εις τον Κραταιόν Βασιλέα, την Βασίλισσαν και τα Βασιλίδια» (περισσότερα εδώ).

Τα περί της Σχολής της Χάλκης και τα σχετικά, τα οποία τα παρουσιάζουν μάλιστα οι Τούρκοι ως δήθεν «παραχωρήσεις» προς την Ελλάδα και ζητούν μάλιστα γι αυτό και βαριά «ανταλλάγματα», προσωπικά τα θεωρώ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

Τι σχέση έχει το Ελληνικό Κράτος με την σχολή της Χάλκης; Δεν είναι το θέμα αυτό –βλέποντάς το καθαρά διακρατικά- ένα εσωτερικό ζήτημα, που αφορά αποκλειστικά Τούρκους υπηκόους και τούρκικες επίσης δικαιοδοσίες;

Στο επίσημο site του Πατριαρχείου (βλέπε εδώ) διαβάζουμε, σχετικά με την συγκεκριμένη σχολή: «Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴς τῆς Χάλκης ἱδρύθηκε γιὰ νὰ καλύψῃ τὶς ἐκπαιδευτικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα.»

Αν θεωρείται λοιπόν αυτό ως μια κίνηση σεβασμού προς την επίσημη θρησκεία του Ελληνικού Κράτους, με την ίδια λογική θα έπρεπε να ζητηθούν και από την Σερβία, την Βουλγαρία και τη Ρωσία κ.λ.π. ανάλογα ανταλλάγματα, μιας και η Ορθόδοξη θρησκεία, είναι και εκεί επίσης η επίσημη κρατική θρησκεία. Πιστεύει μήπως κάποιος ότι έχει χάσει ο Μεντβέντεφ ή ο Πούτιν τον ύπνο τους, εξαιτίας μιας Ιερατικής Σχολής στην Τουρκία; Η μήπως είναι οι Ρώσοι ή οι Βούλγαροι λιγότερο …Χριστιανοί;

Ποια είναι η επίσημη τουρκική θέση σχετικά με το Πατριαρχείο; Ας αφήσουμε τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης, κ. Μπουλέντ Αρίντς,  να μας το πει (βλέπε εδώ): «Ο θεσμός που εκπροσωπείται από τον ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν έχει νομική προσωπικότητα στο ισχύον σήμερα νομικό καθεστώς της Τουρκίας. δεν έχει νομική προσωπικότητα, αλλά υπάρχει.» 

Έχω αρχίσει να διαβλέπω στον ορίζοντα να αντιμετωπίζεται ο ελληνικός πληθυσμός, διεθνώς, ως να αιθεροβατεί, ζώντας εκτός πραγματικότητας, και ότι κάποιοι – στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό- δρομολογούν καταστάσεις εις βάρος της χώρας μας και του λαού της και ότι σκοπίμως επιτρέπουν να διαιωνίζονται κάποιες «μεγάλες ιδέες», για να κρατούν απλά τον λαό σε πολιτική ύπνωση. Κάτι δηλαδή σαν τις καταστάσεις που επικρατούν στα Σκόπια ή την Αλβανία, με τις αλυτρωτικές τους φαντασιώσεις…

Δεν είναι άρα καιρός να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να αποτελεί η Τουρκία σήμερα, βλέποντας το από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, τη διάδοχη κατάσταση του Βυζαντίου –Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία- και ότι αυτό που επιδιώκεται δεν είναι ο Νεοοθωμανισμός αλλά να έχουν παραχωρηθεί μάλλον στην Τουρκία τα όποια δικαιώματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μέσα σε ένα οικουμενικό πλαίσιο μιας Διεθνούς Ειρήνης(sic), υπό την γενική εποπτεία της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης;

Μήπως είναι επιτέλους καιρός να …ενηλικιωθούμε;

Και κάποιες φαινομενικά άσχετες ερωτήσεις:

Σε πια γεωγραφική περιοχή ανήκει η λίμνη Βιστωνίδα; Δεν είναι γνωστή ως το «στολίδι της Θράκης; Μήπως άρα το «σκάνδαλο» του Βατοπεδίου δεν ήταν οικονομικό, αλλά αποτελούσε μάλλον έξυπνο στρατηγικό ελιγμό της τότε κυβέρνησης, ο οποίος όμως παρεμποδίστηκε από το «δημοσιογραφικό δαιμόνιο» του -τότε γερμανικών συμφερόντων- τηλεοπτικού σταθμού ALPHA; Λέω μήπως…

(…η συνέχεια στα σχόλια)

.

Ο Αόρατος Εχθρός (Μέρος Γ’): Ο ρόλος των τραπεζών!

Τα προηγούμενα: (Μέρος Α’), (Μέρος Β’)

Ο ρόλος των τραπεζών στη διαφαινόμενη ανάδυση της Νέας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης φανερώνεται και από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Στα πλαίσια αυτής της σειράς, σκέφτηκα ότι θα ήταν χρήσιμο να λάβουμε υπόψη μας την ακόλουθη αποκάλυψη:

Ένα μυστικό «πακέτο» στήριξης των ελληνικών τραπεζών, που ξεπέρασε και τα 11 δις. ευρώ τον περασμένο Σεπτέμβριο, έχει ενεργοποιήσει το υπουργείο Οικονομικών, συντρίβοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ καταθέσεων του Δημοσίου στις τράπεζες, την ώρα ακριβώς που το κράτος βρισκόταν στην «εντατική» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, ενώ «φόρτωνε» με τεράστια φέσια εργολάβους και προμηθευτές, με την επίκληση ταμειακής στενότητας![…]

Το Δημόσιο διατηρούσε την πενταετία 2005-2009 «μικροποσά» καταθέσεων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα, της τάξεως των 3-4 δις. ευρώ. Το 2009, μάλιστα, όταν το Δημόσιο αντιμετώπισε τη χειρότερη δημοσιονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, οι καταθέσεις του στις τράπεζες έπεσαν κοντά στα 3 δις. ευρώ, που ήταν και το χαμηλότερο ποσό της πενταετίας.

Το πρώτο τετράμηνο του 2010, συνεχίσθηκε η ίδια κατάσταση, με τις καταθέσεις του Δημοσίου να κυμαίνονται στα τέλη κάθε μήνα μεταξύ 2,9 και 4,5 δις. ευρώ. Όλα άλλαξαν εντυπωσιακά από τον Μάιο, τον πρώτο μήνα εισόδου της χώρας στην.. εντατική, με την εκταμίευση της πρώτης δόσης του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, από το οποίο φαίνεται ότι άρχισε να..ποτίζεται και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.

Τον Μάιο, ειδικότερα, οι καταθέσεις του Δημοσίου ξεπέρασαν τα 6,6 δις. ευρώ και τον Ιούνιο, μήνα κλεισίματος των βιβλίων των τραπεζών για το πρώτο εξάμηνο, τα 7,1 δις. ευρώ. Τον Σεπτέμβριο του 2010, το υπό κατάρρευση Ελληνικό Δημόσιο κατέρριψε ρεκόρ καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες πλησίασαν τα 11,2 δις. ευρώ, καλύπτοντας ένα μέρος των απωλειών των τραπεζών από τη φυγή ιδιωτικών καταθέσεων. Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, οι καταθέσεις του Δημοσίου σταθεροποιήθηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα (8 με 8,5 δις. ευρώ), παραμένοντας όμως διπλάσιες, σε σχέση με τα αντίστοιχα στοιχεία της πενταετίας 2005-2009.

Προκειμένου να υποστηρίξει το τραπεζικό σύστημα, το υπουργείο Οικονομικών, υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι διαχειρίζεται τη ρευστότητα του με τρόπο που δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα: την ίδια ώρα που διατηρεί υπερβολικά αυξημένες καταθέσεις στις τράπεζες, δανείζεται και μεγάλα ποσά κυρίως από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με εκδόσεις εντόκων γραμματίων, με επιτόκια που προσεγγίζουν το 5% και.. τα όρια της τοκογλυφίας, αφού η Γερμανία δανείζεται με σχεδόν μηδενικό κόστος με τίτλους μικρής διάρκειας.

Δηλαδή, από τη μια πλευρά το Δημόσιο κρατά καταθέσεις δεσμευμένες στις τράπεζες, χωρίς να τις χρησιμοποιεί για να καλύπτει τρέχουσες υποχρεώσεις του, τις οποίες καλύπτει με βραχυπρόθεσμο δανεισμό υψηλού κόστους. Παρόλα αυτά, οι προμηθευτές και εργολάβοι που συναλλάσσονται με το Δημόσιο, όπως και πολλές επιχειρήσεις που περιμένουν επιστροφές ΦΠΑ,  παραμένουν απλήρωτοι, με τεράστιες συσσωρευμένες οφειλές, τις οποίες το υπουργείο Οικονομικών, βάσει διάταξης που περιλήφθηκε στο τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο, θα εξοφλήσει με ειδικά ομόλογα και όχι μετρητοίς!

Την ίδια ώρα που οι καθυστερούμενες οφειλές του Δημοσίου «χτυπούν κόκκινο», ενώ οι καταθέσεις του περιέργως λιμνάζουν στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, το πρόβλημα των καθυστερήσεων στις πληρωμές επισημαίνεται από την Κομισιόν στην τελευταία έκθεσή της για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα σοβαρότερα «σκοτεινά» σημεία της δημοσιονομικής διαχείρισης, με σαφείς υπαινιγμούς για πραγματικά ελλείμματα πολύ υψηλότερα από τα επίσημα εμφανιζόμενα.

Δηλαδή, το υπουργείο Οικονομικών ρισκάρει ακόμη και προστριβές με την τρόικα, στην προσπάθειά του να διατηρήσει υψηλά ποσά καταθέσεων, για να στηριχθεί «αφανώς» το τραπεζικό σύστημα, σε αυτή τη σοβαρή κρίση ρευστότητας που αντιμετωπίζει -είναι ίσως και αυτό ένα στοιχείο αποκαλυπτικό της εξαιρετικά στενής σχέσης κυβέρνησης και τραπεζών.[…]

Όπως σημειώνουν τραπεζικά στελέχη, μια ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος της υπόθεσης αφορά την κατανομή των καταθέσεων του Δημοσίου στις τράπεζες: οι καταθέσεις κινούνται με αξιοθαύμαστη… ακρίβεια πάντα προς τις τράπεζες που αντιμετωπίζουν τις πιεστικότερες ανάγκες ρευστότητας και περιμένουν τα δις του Δημοσίου σαν… μάννα εξ ουρανού.

Οι ανωτέρω πληροφορίες προέρχονται από το έγκριτο Banksnews και δίνουν μια γεύση των όσων συμβαίνουν στο παρασκήνιο της ελληνικής δημοσιονομικής «κρίσης».

Σε προσεχές άρθρο αυτής της σειράς, θα επιχειρηθεί μια σύντομη σκιαγράφηση του διεθνούς ρόλου των τραπεζών σε ότι αφορά την είσοδο στην παγκόσμια οικονομική ύφεση αλλά και των γεωπολιτικών εξελίξεων που ακολούθησαν.

Καλό θα ήταν πάντως να έχει ο απλός πολίτης τα μάτια του ανοιχτά, και να μην αφήνει τον εαυτό του να παραπλανιέται σε ότι αφορά τους «ληστές με τα λευκά κολάρα»!

(…συνεχίζεται!)

.

Ο Αόρατος Εχθρός (Μέρος Β’) – Κράτος και κοινωνία

 

(Προηγούμενο)

Αν θέλουμε να καταλάβουμε και όχι απλά «πάση θυσία» να δικαιωθούμε, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για …εκπλήξεις!

Διάβασα ένα άρθρο του βρετανικού Telegraph, που αναρτήθηκε στο antinews, και αφορά το χάσμα που δείχνει να αναπτύσσεται ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία.   Το ερώτημα που θέτει το άρθρο, είναι «Το κοινωνικό κράτος πεθαίνει;» και τονίζει μεταξύ άλλων τα εξής:

«Οι κυρίαρχες οικονομίες της Ευρώπης άρχισαν να αναθεωρούν τη μεταπολεμική φιλοσοφία που ήθελε το κράτος πηγή αγαθής και πλήρως παρεμβατικής κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όλη αυτή η αναθεώρηση οφείλεται στην οικονομική κρίση και στα τεράστια χρέη που αυτή δημιούργησε. Οι κυβερνήσεις των πιο πλούσιων κρατών χρεοκόπησαν, και το πιο ενδιαφέρον είναι, πως δεν σχεδιάζουν να ξαναπλουτίσουν για να κάνουν και πάλι αυτά που έκαναν μέχρι σήμερα, αλλά να βρουν τρόπους ώστε να μη ξαναβρεθούν στην ίδια κατάσταση.

Στην Ευρώπη, υπάρχει πλέον η αντίληψη ότι η κοινωνική δημοκρατία δεν μπορεί να συντηρηθεί και πως έχει ξεφύγει από τους αρχικούς στόχους της σύλληψής της, βλάπτοντας σε ένα βαθμό το χαρακτήρα της κοινωνίας. Στην Αμερική, περιέργως, έχουμε μια χώρα που βρίσκεται 10 χρόνια πίσω, έχοντας εκλέξει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση την ίδια ώρα που οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες αισθάνονται απόγνωση, και προσπαθούν να απομακρυνθούν από αυτό το μοντέλο.»

Αν θέλουμε να καταλάβουμε την κατάσταση που επικρατεί σήμερα και να έχουμε μια αντικειμενική άποψη, τότε θα πρέπει να δούμε τα πράγματα κάπως σφαιρικά.

Όλοι είμαστε εκ των πραγμάτων μέρος της κοινωνίας και είναι αυτονόητο, όταν εξετάζονται οι σχέσεις Κοινωνίας-Κράτους, να τοποθετούμε τον εαυτό μας αυτομάτως στην πρώτη πλευρά. Έχει φτάσει να θεωρείται επίσης αυτονόητο το να έχουμε όλοι «απαιτήσεις» από το κράτος, αλλά σπάνια καταβάλει κάποιος προσπάθεια να εξετάσει τι εστί Κράτος.

Είναι έμφυτο στον άνθρωπο να μεταβιβάζει τις ευθύνες για την αρνητική του κατάσταση σε κάποιον άλλον και να προσπαθεί πάντα να δικαιώνει τον εαυτό του. Αυτό γίνεται σε προσωπικό καθώς και σε συλλογικό επίπεδο, γι αυτό βλέπουμε να συσπειρώνονται κάποιοι σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες, μέσα από τις οποίες επιδιώκουν να διασφαλίσουν κάποια συμφέροντα ή να αποκομίσουν ένα αίσθημα ασφάλειας. Τέτοιες ομάδες είναι τα διάφορα κόμματα, οι διάφορες ιδεολογίες, και κατ’ επέκταση, για μερικούς (εθνικιστές), τα έθνη/κράτη, οι φυλές κ.λ.π.. Είναι έμφυτο άρα, το ένστικτο αυτοσυντήρησης να επεκτείνεται από το «άτομο» στην «ομάδα», και έτσι να έχουμε  το φαινόμενο του φανατισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση αυτού του ενστίκτου, δηλαδή αυτοάμυνα. Η άμυνα δεν εφαρμόζεται μόνο σε περίπτωση σωματικής επίθεσης, το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση που βάλλεται η ηθική ή η κοινωνική μας υπόσταση. Κανείς δεν αφήνει θεληματικά τον εαυτό του εκτεθειμένο  στην αρνητική κριτική. Αντίθετα, μερικές φορές συμβαίνει να παρακάμπτεται η λογική και η δικαιοσύνη και να υποστηρίζει κάποιος τον εαυτό του ή την ομάδα/κόμμα/ιδεολογία/έθνος, με το αίσθημα ότι εκτελεί «ιερό καθήκον», ακόμη κι αν τα γεγονότα δείχνουν κάτι διαφορετικό.

Ο άνθρωπος που επιτρέπει την κριτική (και την αυτοκριτική), αυτός θεωρείται πολιτισμένος, θαρραλέος και ώριμος. Θεωρείται, αυτό που λέμε, άνθρωπος με κοινωνική συνείδηση. Και αυτό το είδος ανθρώπου είναι σήμερα δυστυχώς «είδος υπό εξαφάνιση».

Στα πλαίσια της σειράς των άρθρων «Ο αόρατος εχθρός», όπου επιχειρώ να αποκαλύψω «ποιος είναι αυτός που κάνει κουμάντο στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου», θα ήθελα να ξεδιαλύνουμε λίγο τα πράγματα.

Πρώτα θα πρέπει να κατανοηθεί τι εστί ΚΡΑΤΟΣ και ποια είναι η διαχρονική του εξέλιξη, και ακολούθως, από ποιους αποτελούταν η ΚΟΙΝΩΝΙΑ παλιά και από ποιους αποτελείται σήμερα, για να καταλήξουμε, στο ποιος παρασκηνιακά έχει τον έλεγχο της κατάστασης σε πράγματα που μας αφορούν άμεσα.

Η ποιο μεγάλη δύναμη

Πολλά λέγονται σχετικά με την «ιδανική κοινωνία» της αρχαίας Ελλάδας, και για το πρότυπο της Δημοκρατίας το οποίο μας κληροδότησε. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα και πόσο ρεαλιστικό είναι να υπερηφανεύεται ο σύγχρονος έλληνας πολίτης γι αυτή την κληρονομιά;

Τα γεγονότα, στο φως της αλήθειας, ίσως μας φέρουν προ εκπλήξεως.

Αν επιδιώκουμε όμως ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ και όχι απλά «πάση θυσία» να δικαιωθούμε, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για …εκπλήξεις!

Βρισκόμαστε μπροστά σε κοσμογονικές εξελίξεις, όπου «τα ψέματα τελείωσαν», και μόνο όσοι έχουν αντικειμενική κατανόηση της κατάστασης θα μπορέσουν τελικά να σταθούν. Οι υπόλοιποι θα σύρονται απλά -όπως γινόταν πάντα με το πόπολο- πίσω από κάποιους δήθεν προστάτες (ήρωες), διαφωτιστές  (ιδεολόγους) ή ισχυρούς (φασισμός). Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ όμως δεν είναι φτιαγμένος για να σύρεται. Έχει την ικανότητα να ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω κι αν είναι αδύναμος. Έχει την ικανότητα να κρίνει τα γεγονότα και να αξιολογεί τις καταστάσεις. Ακόμη και ως θύμα, μπορεί να είναι ανώτερος από τον θήτη, όταν ΓΝΩΡΙΖΕΙ, διότι τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ κανένα φυσικό όπλο δεν μπορεί να την βλάψει.

Η Συνείδηση, είναι η ποιο μεγάλη δύναμη του ανθρώπου, γι αυτό, αυτή είναι που έχει μπει στο στόχαστρο, αυτών που επιδιώκουν την περιφερειακή ή την Παγκόσμια Κυριαρχία.

Για να το πετύχουν αυτό, χρησιμοποιούν και φυσικές μεθόδους (φάρμακα, chemtrails, πρόκληση φυσικών καταστροφών, εναέριες και θαλάσσιες προκλήσεις στο Αιγαίο, κ.λ.π.) αλλά η ποιο αποτελεσματική μέθοδος είναι η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.

Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται τα ΜΜΕ, αλλά και κάποια ιδεολογικά «ρεύματα», όπως η θεωρία της «νέας ηθικής», ο λεγόμενος «εκσυγχρονισμός», η «παγκοσμιοποίηση»,  η λεγόμενη «περιβαλλοντική συνείδηση» (που δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτα να κάνει με την πραγματική «αγάπη για το περιβάλλον», διότι η αγάπη για το περιβάλλον ξεκινά από την «αγάπη για τον άνθρωπο» και αυτό το στοιχείο λείπει εντελώς από αυτές τις κινήσεις) και άλλοι τέτοιοι βαρύγδουποι νεοτερισμοί. Μέσα σε αυτές τις κινήσεις περιλαμβάνονται και τα κόμματα, τα οποία λειτουργούν στην πραγματικότητα σαν μάντρες, μέσα στις οποίες πρέπει να συγκεντρωθούν τα …πρόβατα. Όλοι αυτοί δηλαδή που λειτουργούν μόνο βάση ενστίκτου και όχι από μια καλά εκπαιδευμένη ανθρώπινη συνείδηση.

Αυτά λοιπόν έχω σκοπό να ανοίξω μπροστά στα μάτια των φίλων αναγνωστών και κάθε συμβολή στην προσπάθεια αυτή είναι ευπρόσδεκτη, διότι δεν διεκδικώ το «αλάθητο», αλλά έχω επανειλημμένα δηλώσει πως βρίσκομαι κι εγώ «εν πορεία»!

(…συνεχίζεται!)

.

Ο Αόρατος Εχθρός (μέρος Α’)

Ποιος είναι ο «κρυφός» ρυθμιστής των εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο; Μια ανάλυση που ίσως μας βοηθήσει να πάψουμε να …κυνηγάμε την ουρά μας.

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας σε γεωπολιτικό επίπεδο καθώς και για την ανάπτυξη του λεγόμενου Νέο-Οθωμανισμού, που άρχισε να κάνει την εμφάνισή του από τον καιρό που ήρθε στα πράγματα ο μειλίχιος Αχμέτ Νταβούτογλου.

Από την άλλη έχουμε τις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις σε Αιγαίο, Θράκη κ.λ.π. συνοδευόμενες από πολιτικές επαφές μεταξύ Παπανδρέου-Ερντογάν, οι οποίες χαρακτηρίζονται «χρήσιμες, ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερα φιλικές».

Όλα αυτά δεν ταιριάζουν καθόλου μεταξύ τους και εύλογα ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης στην Ελλάδα αρχίζει να αισθάνεται σαν την …«Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων».

Κάποτε ξέραμε πως ένα και ένα κάνουν δυο, και σταδιακά προχωρήσαμε στα σύνολα και στις εξισώσεις, μέχρι και στα ανώτερα μαθηματικά, αλλά διατηρήσαμε εντούτοις μια συνοχή. Αυτά που συμβαίνουν όμως σήμερα γύρω μας δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε με τα μαθηματικά, ούτε με την Λογική γενικά, και κάποιοι ίσως φτάσουν να αναζητήσουν εξηγήσεις στη …μεταφυσική. Και όντως αυτό έχει συμβεί, γι αυτό εξάλλου έχει πουλήσει τρελά ο Νταν Μπράουν, και κάποιοι έχουν «αναστήσει» ακόμη και τον γέροντα Παΐσιο!

Είναι όμως όντως τόσο ανεξήγητα τα όσα συμβαίνουν γύρω μας;

Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό, πως τα γεωπολιτικά «παιχνίδια» εμπεριέχουν στους κόλπους τους σαφώς τον στρατιωτικό παράγοντα, και μια βασική στρατιωτική μέθοδος είναι το καμουφλάζ.

Το καμουφλάζ είναι μια τεχνική την οποία συναντάμε και στο ζωικό βασίλειο, και ίσως από εκεί να πήραν τα πρώτα μαθήματα οι στρατηγικοί σχεδιαστές.

Πολλά είναι τα ζώα που χρησιμοποιούν την τεχνική του καμουφλάζ. Με το να προσαρμόζουν την εμφάνισή τους στον περιβάλλοντα χώρο ξεγελούν το μάτι και περνούν απαρατήρητα τόσο από τους φυσικούς εχθρούς όσο κι από τα υποψήφια θύματά τους. Κάποια έντομα, όπως επίσης οι χαμαιλέοντες και τα χταπόδια, είναι μερικά από τα πλάσματα που χρησιμοποιούν αυτή την τεχνική ώστε να ενσωματώνονται στο φυσικό τους περιβάλλον, να  περνούν απαρατήρητα και να επιβιώνουν αλλάζοντας χρώμα.

Στην αρχαιότητα, ο Άμμων Ρα, θεός της αρχαίας Αιγύπτου, μπορούσε να εξαφανίζεται όποτε το επιθυμούσε. Και ο σύγχρονος άνθρωπος δημιούργησε δικούς του ήρωες προικισμένους με το χάρισμα να γίνονται αόρατοι: από τον αόρατο άνθρωπο στο ομώνυμο βιβλίο του Χέρμπερτ Τζ. Ουέλς το 1897, ο οποίος αναδείχθηκε σε χολιγουντιανό σταρ το 1933, μέχρι τους ήρωες στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν (1954-1955), οι οποίοι διεκδικούν το πανίσχυρο δαχτυλίδι που χαρίζει στον κάτοχό του όχι μόνο τη δύναμη να εξουσιάζει τον κόσμο αλλά και να εξαφανίζεται ο ίδιος όταν το φορά.

Ποιο πρόσφατα, ο Χάρι Πότερ της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ γίνεται αόρατος χάρη στη μαγική κάπα που κληρονόμησε από τον πατέρα του. Και ο Τζέιμς Μποντ κατάφερε με τη βοήθεια των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών να βρει έναν τρόπο να εξαφανίζεται χάρη στο υπερεξοπλισμένο αυτοκίνητό του.

Τις ίδιες μαγικές ικανότητες διαθέτουν και οι πρωταγωνιστές των ταινιών Οι Περιπέτειες Ενός Αόρατου Ανθρώπου του Τζον Κάρπεντερ, Ο Άνθρωπος Χωρίς Σκιά του Πολ Βερχόφεν και ο ήρωας του Μίλο Μανάρα στο κόμικ Το Άρωμα του Αόρατου, ο οποίος πραγματοποιεί τις ερωτικές του φαντασιώσεις φορώντας ένα ειδικό άρωμα… εξαφάνισης.

Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Όλα δείχνουν τον πόθο του ανθρώπου να αποκτήσει μια ιδιότητα που μέχρι σήμερα μόνο στις υπερφυσικές δυνάμεις μυθικών ηρώων και θεών μπορούσε να αποδώσει. Η δύναμη του αόρατου αποτελεί ένα μέσο θέωσης, γι’ αυτό και ο άνθρωπος δε σταμάτησε ποτέ να το αναζητά.

Στη σύγχρονη εποχή έχουν αναπτυχθεί πολύ εξελιγμένες τεχνικές «αορασίας» και θα ήταν άρα αστείο να πιστεύουμε πως θα παραμείνουν ανεφάρμοστες σε περιπτώσεις εχθροπραξιών, όπως αυτές που υποτίθεται ότι συμβαίνουν -τουλάχιστον από πλευράς της Τουρκίας- προς την χώρα μας. Οι «εχθροπραξίες» όμως αυτές της Τουρκίας, είναι μόνο για γέλια!

Δείχνουν να είναι μάλλον …παιχνίδια ή ίσως και ασκήσεις, για να μη «σκουριάζουν» τα πανάκριβα μαχητικά καθώς και οι επιδέξιοι χειριστές στα στρατόπεδα. Είναι από την άλλη ένας τρόπος για να δικαιολογούνται οι τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες των δυο χωρών, από τις οποίες επωφελούνται ορισμένοι επιτήδειοι, ίσως τα …αφεντικά!

Ποιοι κάνουν όμως πραγματικά κουμάντο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη;

Το ερώτημα αυτό θα επιχειρήσω να απαντήσω, κάνοντας λογικούς συνειρμούς, και εξετάζοντας ένα ένα τα κομμάτια του πάζλ που έχουμε στη διάθεσή μας.

Μια πρώτη έρευνα που έχω κάνει πάντως, φανερώνει, πως ο «αόρατος εχθρός» δεν είναι και …τόσο αόρατος!

(…συνεχίζεται)

.