Τα ψέματα τέλειωσαν!

Όλα δείχνουν πως το Ευρωπαϊκό όνειρο δεν ήταν παρά απλά ένα «όνειρο».

Τα ψέματα τέλειωσαν. Η αλήθεια εμφανίζεται σιγά σιγά στον ορίζοντα και αντί να φέρνει όμως μαζί της ανακούφιση, φέρνει αντίθετα για τον απλό κόσμο ρίγη πανικού. Αυτοί οι λαοί που είχαν τη διορατικότητα να δημιουργούν πλεόνασμα στα χρόνια των παχιών αγελάδων του καπιταλιστικού συστήματος, σηκώνουν τώρα τις γέφυρες και κλείνονται στα κάστρα τους. Οι πληβείοι μοιάζουν τώρα σαν τα μυρμήγκια που κάποιος πάτησε την φωλιά τους και αυτά τρέχουν τώρα σαν τρελά ολόγυρα, χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει. Ο φαινομενικά καλά δομημένος κόσμος τους έχει για μιας εξαφανιστεί.

Ποια είναι η φυσική εξέλιξη σε μια τέτοια κατάσταση;

Είναι να προστρέξουν οι φτωχοί σύγχρονοι κολίγοι στα κάστρα. Να μαζευτούν έξω από τις βαριές πύλες και να ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια…

Η οδυνηρή πραγματικότητα του Μεσαίωνα δείχνει να επιστρέφει δυναμικά. Την φέρνει μαζί της η παγκόσμια ύφεση που φαίνεται να διαρκεί καθώς και οι γεωπολιτικοί συσχετισμοί, που δεν καταλαβαίνουν από «ευγενή ιδανικά», όπως «ανθρώπινα δικαιώματα», «διεθνές δίκαιο», «ισότητα», και τα …άλλα συναφή. Κάτω από συνθήκες όπως αυτές που διαμορφώνονται σήμερα, ένας είναι ο νόμος που επικρατεί: Ο νόμος της ζούγκλας, η επιβίωση του ισχυρότερου! «Ο θάνατός σου η ζωή μου» έλεγαν οι παλιοί και αυτό βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα, τουλάχιστον από την πλευρά της Γερμανίας.

Δεν αρχίζει να γίνεται σαφές ότι οι χώρες μέλη της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο το κοινό τους συμφέρον; Δεν δείχνουν όλα πως το Ευρωπαϊκό όνειρο δεν ήταν παρά μόνο ένα «όνειρο»; Ένα όνειρο ευημερίας όμως για τους φτωχότερους λαούς, γιατί όπως αποδεικνύεται, για τους πιο ισχυρούς δεν ήτα παρά ένα καλό …Business plan.

Το πρόβλημα που ανέδειξε η εξάπλωση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη φανέρωσε την απουσία ενός κοινού ευρωπαϊκού πολιτικού οράματος που θα συνέδεε άρρηκτα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Δυστυχώς, η ΕΕ δεν κατάφερε ούτε να εμπνεύσει κάποιο κοινό πολιτικό όραμα- στόχο, ούτε, πολύ περισσότερο, να διαμορφώσει εκείνα τα απαραίτητα κοινά διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα για να το υλοποιήσει.

Η σημερινή ανάλγητη στάση της Γερμανίας αποκαλύπτει αυτό ακριβώς: Τους επιχειρηματικούς και γεωπολιτικούς και -σίγουρα- όχι ιδεολογικούς της στόχους. Η στάση της Γαλλίας ας μη μας ξεγελά. Ο σαλτιμπάγκος Σαρκοζί σέρνετε πίσω από την Μέρκελ και όσο και να θέλει να παρουσιάζεται σαν μεγάλος ηγέτης, σαν ο νέος Ναπολέων, όλοι βλέπουμε εντούτοις μόνο ένα …κανίς, με κορδέλα. Η Γαλλία θέλει να παραμείνει εντός «των τειχών», αλλά το κριτήριο που θα τους το εξασφαλίσει αυτό δεν είναι σίγουρα τα «ακροβατικά» του «κοντού», είναι μάλλον η διαβεβαίωση των Γερμανών ότι η συμμαχία μαζί τους «συμφέρει». Αν η Γερμανία διαπιστώσει ότι και η Γαλλία αποτελεί βάρος γι αυτούς, δεν θα διστάσουν να τους στείλουν κι αυτούς στον Καιάδα, όπως ετοιμάζονται να κάνουν με την Ιταλία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Για την Ελλάδα δείχνει να έχουν άλλους στόχους… όπως είχαν με την πρώην Ανατολική Γερμανία.

Σημαίνει άρα αυτό πως η Γερμανία «κάνει μόνη της παιχνίδι»;

Τι συμβαίνει με την «αυτοκρατορία»;

Γιατί αφήνουν την Γερμανία να «αλωνίζει» μόνη της;

Είναι η στάση τους αποτέλεσμα αιφνιδιασμού ή μήπως αποτελεί αντίθετα στρατηγική;

Σε προσεχές post η συνέχεια…

.

Σχετικό άρθρο: Τα σχέδια αποκαλύπτονται!

***

Λουκάς Παπαδήμος – Παρένθεση στην πολιτική φαυλότητα ή πολιτική εξέλιξη;

Μια αξιολόγηση των τελευταίων πολιτικών γεγονότων από τον Χρήστο Γιανναρά.*

H εμφάνιση του κ. Λουκά Παπαδήμου, το παρουσιαστικό του, γέννησε θετικές ψυχολογικές αντιδράσεις. «Το πρόσωπο είναι σπαθί» έλεγε ο λαός μας, όταν ακόμα μιλούσε τα ελληνικά των μανάδων μας (και όχι της τηλεόρασης ή του πασοκικού σχολείου). Eίδαμε μπροστά μας έναν άνθρωπο ήρεμο, ευπρεπή, απροσποίητο, δίχως το άγχος να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ολοκάθαρο βλέμμα, «αέρας» απλότητας, σοβαρότητας, σύνεσης. Kαι ο λόγος του λιτός, καίριος, σαφής. H παρουσία του Λουκά Παπαδήμου στην προεδρία της κυβέρνησης γέννησε εμπιστοσύνη, επομένως και ελπίδα.

Αλλά η κρατική εγρήγορση των πολιτών δεν έχει περιθώρια να χαλαρώσει: Στον κ. Παπαδήμο δεν ανατέθηκε η, προσωρινή έστω, διακυβέρνηση της χώρας με επιτελείο της δικής του επιλογής και ευθύνης (όπως έγινε στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι). Δεν του ζητήθηκε να επιλέξει το επιτελείο του ο ίδιος, έστω και από το πολιτικό προσωπικό των τριών κομμάτων που συναίνεσαν στο πρόσωπό του. O κ. Παπαδήμος πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα με μια δεδομένη, καθορισμένη από τα κόμματα υδροκεφαλική κυβέρνηση, συγκροτημένη από πρόσωπα που στη συνείδηση των πολιτών ταυτίζονται με την αποτυχία του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, την ευτέλεια, την ανικανότητα, την κραυγαλέα φαυλότητα.

Oι κομματικές ηγεσίες το έδειξαν φανερά, δεν ήθελαν την πρωθυπουργία Παπαδήμου: O ολίγιστος των Παπανδρέου προσπάθησε, επί τρεις ημέρες, να παρακάμψει το όνομά του, που από την πρώτη στιγμή αυτονόητα και επιτεταμένα προβαλλόταν, χρησιμοποιώντας ακόμα και ασύστολα ψεύδη. Υποχρεώθηκε να συναινέσει μόνο με την εκβιαστική απειλή των πενήντα βουλευτών του, που έφριξαν από την καταληκτική επιλογή του και τον διασυρμό που προμήνυε. O δε κ. Σαμαράς, δίχως τον παραμικρό δισταγμό, τόλμησε τη δήλωση που θα τον συνοδεύει εσαεί σαν μέτρο των ποιοτικών του εκτιμήσεων: «Τι Παπαδήμος, τι Πετσάλνικος»!

Και οι δύο αρχηγοί, ήταν περισσότερο από φανερό, έτρεμαν τη σύγκριση. Στο πρόσωπο του Παπαδήμου οι πολίτες θα ψηλαφούσαν το μέτρο για να πιστοποιήσουν: ποιος είναι ηγέτης και ποιος κνώδαλο, ποιον μπορούν να εμπιστεύονται και ποιον πρέπει να αποφεύγουν σαν θλιβερή ή κωμική ολιγότητα. Aν άφηναν τον Παπαδήμο να σχηματίσει κυβέρνηση με δικούς του επιτελείς (έστω μεταβατική), ύστερα από κάποιους μήνες το πολιτικό σκηνικό ίσως να ήταν εντελώς άλλο από το σημερινό: τα ώς τώρα κόμματα να είχαν θαφτεί, οριστικά και αμετάκλητα, στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

Όμως ο Παπαδήμος δέχθηκε, άνευ όρων, να ηγηθεί σε έναν ευτελισμένο συρφετό αποτυχημένων, να πρωθυπουργεύσει σε μια κυβέρνηση – δειγματολόγιο ή κουρελού συμβόλων της ανυποληψίας, της περίτρανα αποδεδειγμένης ανικανότητας, της αρρωστημένα προκλητικής αναίδειας και θρασύτητας, της χιλιομαρτυρημένης φαυλότητας. Δέχθηκε, άνευ όρων, να ταυτίσει το όνομά του με ανθρώπους που δεν τολμούν να ξεμυτίσουν σε δημόσιο χώρο, γιατί ξέρουν με ποιες πρακτικές αποδοκιμασίας τους περιμένει η οργή και η αηδία των πολιτών. Γιατί το έκανε αυτό ο Παπαδήμος, γιατί αποδέχθηκε την άνευ όρων πρωθυπουργία;

H απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι αντικείμενο κυρίως λογικής και πολιτικής ανάλυσης και δευτερευόντως ψυχολογικής βυθοσκόπησης του κ. Παπαδήμου. Tρία τινά μοιάζει πιθανό να συμβαίνουν: Tο πρώτο, ότι ο κ. Παπαδήμος αποδέχθηκε συνειδητά τον πολύ περιορισμένο (χρονικά και ως προς το πεδίο ευθυνών) ρόλο του τεχνοκράτη. Ανέλαβε να διεκπεραιώσει την εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου, να οριοθετήσει τη διαδικασία της εθελοντικής ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων (το PSI plus) και να επιμεληθεί την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου. Aυτή τη μαστορική ξέρει, αυτήν θα ασκήσει, και μετά θα γυρίσει στο σπίτι του. Παρεμπιπτόντως θα επιβλέψει και τη διενέργεια εκλογών – κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμα και ο κ. Πετσάλνικος. Θα ελέγχει και θα συντονίζει τα υπουργεία της κυβέρνησης μόνο ως προς την εμπλοκή τους στις τρεις συγκεκριμένες αποστολές που του ανατέθηκαν. Δεν θέλει να έχει την παραμικρή ανάμειξη με τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες του κομματικού υποκόσμου.

Δεύτερο πιθανό ενδεχόμενο: O κ. Παπαδήμος δεν επρόκειτο ποτέ να αναμειχθεί ούτε στο συγκεκριμένο αυτό πεδίο τεχνοκρατικής συνεισφοράς, αν δεν του το ζητούσαν πιεστικά από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, με εγγυήσεις υποστήριξής του, για να αποτραπεί η αποπομπή της πατρίδας του από την E.E. Θεώρησε πατριωτικό του καθήκον να βοηθήσει αδιαφορώντας για τις ταπεινώσεις που θα του επεφύλασσαν οι κομματικές ηγεσίες και κουζίνες.

Τρίτο ενδεχόμενο, το περισσότερο «χλωμό»: O κ. Παπαδήμος πιστεύει στη δυναμική της ποιότητας. Ότι έναν ηγέτη πρόδηλα επαρκή και με θυσιαστική ανιδιοτέλεια ο λαός θα τον λατρέψει. Ότι μπροστά σε αυτή τη δυναμική που έχει από μόνη της η ποιότητα, κάποτε (όχι πάντοτε) καταρρέουν από μόνες τους και οι πιο θωρακισμένες αντιστάσεις της ανικανότητας και της φαυλότητας. Ήδη η ανικανότητα και η φαυλότητα έχουν στήσει μια χάρτινη κυβέρνηση – τη συγκρότησαν οι κομματάρχες μόνο για να μοιράσουν μπουναμάδες στα παραπαίδια τους. Σε κάθε υπουργείο πληθωρισμός από παραπαίδια, έτσι, για να γλείψουν λίγους μήνες το κόκαλο. O κ. Παπαδήμος ποντάρει, λέει η «ωχρή» εκδοχή, στη διαφορά που ενσαρκώνει από όλο αυτό το ανθρώπινο υλικό: Μιλάει διαφορετική γλώσσα, σκέπτεται με διαφορετική λογική, ενεργεί με διαφορετικό ήθος, έχει στόχους διαφορετικούς. Κυρίως, είναι υγιής ψυχικά, απρόσβλητος από την παράνοια της εξουσιολαγνείας των κομματανθρώπων και τη συνακόλουθη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα. Αυτή η διαφορετικότητα θα τον επιβάλει. Όταν λήξει η θητεία του, θα είναι αδιανόητη η απομάκρυνσή του από την πρωθυπουργία. Έστω και χωρίς να φτιάξει κόμμα, το όνομά του θα το γράφουν οι πολίτες σε ένα χαρτί και θα το ρίχνουν στην κάλπη.

Μέσα σε τριάντα χρόνια, χάρη στο ΠAΣOK, πράσινο και γαλάζιο, η παρακμή μας μετράει αιώνες. Θέλει δεκαετίες πολλές η ανάκαμψη, αν υπάρξει. Αλλά κάθε κοινωνία κρύβει και το ενδεχόμενο της έκπληξης. Ενδεχόμενο. Όχι βεβαιότητα.

(*) kathimerini.gr – 20.11.11

***

Τα επικίνδυνα παιχνίδια της Γερμανίας

Τα μυστικά σχέδια της Γερμανίας για να εμποδίσει δημοψήφισμα και στην Βρετανία.

Σημαντικά έγγραφα που διέρρευσαν και βρέθηκαν στην κατοχή της εφημερίδας «The Daily Telegraph» αποκαλύπτουν, ότι η Γερμανία έχει καταστρώσει μυστικά σχέδια για να αποτρέψει τη διεξαγωγή ενός βρετανικού δημοψηφίσματος για την αναδιάρθρωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εν μέσω ανησυχιών ότι μπορεί να βγάλει εκτός τροχιάς το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης.

Συγκεκριμένα, η Γερμανίδα Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ αναμένεται να πει στον Βρετανό πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον ότι η Βρετανία δεν χρειάζεται δημοψήφισμα για τις αλλαγές στη συνθήκη της ΕΕ, παρά το αίτημα υψηλόβαθμων Βρετανών Συντηρητικών να επαναπατριστούν περισσότερες εξουσίες στη Βρετανία, αναφέρει το δημοσίευμα.

Το memo που διέρρευσε και το οποίο έχει εκπονηθεί από το γερμανικό Foreign Office, παρουσιάζει ριζοσπαστικά σχέδια για ένα παρεμβατικό, νέο ευρωπαϊκό σώμα, που θα είναι ικανό να αναλάβει τις οικονομίες των προβληματικών χωρών, τονίζει η Telegraph, αποκαλύπτοντας ότι η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία προετοιμάζεται ακόμη και για το ενδεχόμενο και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που είναι πολύ μεγάλες για να διασωθούν, να κηρύξουν στάση πληρωμών, ουσιαστικά χρεοκοπώντας.

Ως εκ τούτου, εγείρονται ανησυχίες ότι τα γερμανικά σχέδια για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη, περιλαμβάνουν και μια απώλεια εθνικής κυριαρχίας που θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για ένα ευρωπαϊκό «υπέρ-κράτος», του οποίου οι φόροι και οι δαπάνες θα καθορίζονται στις Βρυξέλλες, καταλήγει η Telegraph.

.

Σχόλιο: Η Γερμανία θα αναγκαστεί σε λίγο πάλι να προσγειωθεί ανώμαλα, διότι για μια ακόμη φορά θα διαπιστώσει, πως με το σίδερο μπορείς να πελεκίσεις την πέτρα και να της δώσεις τη μορφή που θέλεις, την ανθρώπινη ψυχή όμως δεν μπορείς να την πελεκίσεις, και αυτή είναι που γράφει τελικά την Ιστορία!

***

Μια νηφάλια φωνή, μέσα από τον αλαλαγμό της παραφροσύνης!

Ο Δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς* μας δείχνει θαρραλέα αυτά που «δεν πρέπει να ξεχαστούν».

Το πολιτικό μας σύστημα παράγει από μόνο του, σωρηδόν, τις αποδείξεις της ανήκεστης φθοράς του, της αχρηστίας του. Είναι πια αδύνατο να ανταποκριθεί στον ρόλο του, στις ανάγκες μας. Βυθίζει τη χώρα όλο και πιο βαθιά στην υπανάπτυξη, ατιμάζει το ελληνικό όνομα, μας πνίγει στην ντροπή.

Οι δανειστές μας απαίτησαν τη συνεννόηση των δύο μεγαλύτερων κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση συνεργασίας – να διασφαλίσουν τα συμφέροντα και τις βλέψεις τους στη χώρα μας. Το κωμικοτραγικό χρονικό της πολυήμερης αμηχανίας και ανικανότητας των κομματικών ηγεσιών να ανταποκριθούν στην απαίτηση, θα κριθεί, θα σχολιαστεί, με μέτρα ιστορικής αντικειμενικότητας. Αλλά στη συλλογική μνήμη πρέπει να διασωθεί και η εικόνα: η σημειωτική των αντανακλαστικών και της συμπεριφοράς των αρχόντων της χώρας το πρώτο εκείνο βράδυ, της Κυριακής 6.11.2011.

Εικόνα απίστευτης μικροπρέπειας, ανωριμότητας, παιδαριωδίας, επαρχιώτικης αναγωγίας: Απέφευγαν να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον οι δυο αρχηγοί, ωσάν η συνάντηση των βλεμμάτων και μόνο να μπορούσε να γίνει το έναυσμα για να πιαστούν στα χέρια. Έμοιαζαν κακιωμένες καβγατζούδες μικρογειτονιάς έτοιμες («στα νύχια») για σουρομάλλιασμα. Σαν να μην τους δίδαξε ποτέ κανείς, πως οι διαφωνίες και αντιπαλότητες δεν συνεπάγονται υποχρεωτικά και ρήξη στις ανθρώπινες σχέσεις. Oτι το να χαμογελάσεις στον αντίπαλο, να του σφίξεις ειλικρινά το χέρι, να ανταλλάξεις δυο λόγια άσχετα με τις διαφωνίες σας, είναι η αυτονόητη διαφορά συμπεριφοράς του καλλιεργημένου ανθρώπου από τον αγροίκο.

Βέβαια, οι κακιωμένες πόζες μπροστά στον φακό κραύγαζαν αμηχανία και ντροπή – είχαν εκτεθεί και οι δυο τις προηγούμενες μέρες χρησιμοποιώντας εκφράσεις, ο ένας για τον άλλον, ευτελισμένης εμπάθειας. Στερημένοι και οι δυο το ηγετικό χάρισμα δεν καταλαβαίνουν ότι η στιβαρότητα της ηγετικής παρουσίας δεν κερδίζεται με ακατάσχετη (γραμμένη από άλλους) λεκτική επιθετικότητα ούτε με χιλιοφθαρμένες κορώνες του τύπου «οι μάσκες έπεσαν». Προαπαιτούμενο του ηγετικού χαρίσματος είναι η αυτοκριτική εγρήγορση που γεννάει την αρχοντιά της μετριοπάθειας, αλλά και την τόλμη της αμεροληψίας. Καθόλου τυχαία οι ελλαδίτες κομματάρχες αντιγράφουν σαν ηγετικό πρότυπο τον Μουσολίνι, όχι τον Γκάντι.

Απέναντι στο δίδυμο της παρακμιακής ολιγότητας, τρίτη τραγική φιγούρα ο πρώτος πολίτης της χώρας – συμβολική και αυτός κατάδειξη της χρεοκοπίας του συστήματος. Λίγες μέρες πριν, ψέλλιζε αγανάκτηση για τις αποδοκιμασίες τραμπούκων ξεχνώντας προφανώς ότι στο ύπατο αξίωμα δεν συμπεριφέρεται κανείς ως άτομο αγανακτώντας ή επικαλούμενος τίτλους αντιστασιακούς της εφηβείας του. Διότι είναι ο κορυφαίος της συλλογικότητας και ο αμύντορας της συνοχής της, η αντίσταση γι’ αυτόν είναι χρέος σημερινό: Nα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, ακόμα και σε αυτούς που τον προπηλακίζουν, να μένει επομένως όρθιος στο βάθρο, να μην φεύγει ό, τι κι αν συμβαίνει. Φυγή ήταν και το άδειο του βλέμμα εκείνο το βράδυ που κάλεσε τους κοκορομάχους για να τους αναγκάσει να «πράξουν» απάντηση στο τελεσίγραφο των δανειστών, φυγή η σιωπή του, η απίστευτη ατολμία του ισοδύναμη με ανυπαρξία. Στα δέκα χρόνια της προεδρίας του είχε για λίγες στιγμές, εκείνο το βράδυ της 6ης του Nοέμβρη, τη δυνατότητα να αναδείξει το αξίωμά του συνάρτηση της προσωπικότητάς του και της τόλμης του, όχι των νομικών δεσμών που χάλκευσε για τον πρόεδρο η κομματοκρατία. Και δεν τόλμησε.

H βραδιά κάρπισε μόνο κούφιες υποσχέσεις για καινούργιο πρωθυπουργό και κυβέρνηση μέσα στην ίδια νύχτα – ποιον κορόιδευαν, αλήθεια; Πίστευαν σοβαρά πως, αν αλλάξουν τέσσερις ή πέντε υπουργούς στον πασιφανώς ανίκανο κυβερνητικό θίασο και προσθέσουν μια φιγουράτη πρωθυπουργία, θα αποσπάσουν από τους δανειστές την έκτη δόση της ελεημοσύνης; Και ποιος σοβαρός και υπεύθυνος άνθρωπος θα δεχόταν ποτέ να πρωθυπουργεύσει σε δεδομένα υπουργικά «στελέχη» του πολιτικού επιπέδου της κυρίας Φώφης και της κυρίας Mαριλίζας, του κ. Παντελή Οικονόμου ή του κ. Ρέππα, του κ. Παπουτσή ή του κ. Πεταλωτή;

Oι γραμμές αυτές γράφονται ογδόντα ώρες περίπου μετά τις κούφιες διαβεβαιώσεις της πρώτης βραδιάς και η παρατεινόμενη δυστοκία έχει μάλλον εξόφθαλμη την αιτία της: Oι σπιθαμιαίοι κοκορομάχοι και τα «επιτελεία» της κομματικής του καθενός καμαρίλας μάχονται, με νύχια και με δόντια, για να αποτραπεί η σύγκριση, να περισώσουν, έστω και με τη χώρα κατεστραμμένη, την ασύδοτη εξουσία τους. Κυβέρνηση με πρωθυπουργό μια προσωπικότητα όπως αυτή του Λουκά Παπαδήμου, στελεχωμένη με υπουργούς της δικής του ποιοτικής αξιολόγησης και επιλογής, θα έδινε στην ελληνική κοινωνία απτό μέτρο σύγκρισης με τα καραγκιοζιλίκια της ιδιοτέλειας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK. Πέντε μήνες διαχείρισης της εξουσίας από ανθρώπους σοβαρούς, τίμιους και ευφυείς θα αρκούσαν για να εξαφανίσουν από το πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο τα σημερινά κόμματα, να τα απωθήσουν ολοκληρωτικά στην ανυποληψία και στην περιφρόνηση.

Μιλούσαν προσχηματικά για Παπαδήμο, ενώ ψάχνανε για τον αχυράνθρωπο που χρειάζονταν. O κ. Σαμαράς δήλωνε ότι δεν του κάνει διαφορά ο Παπαδήμος από τον Πετσάλνικο, η επιλογή είναι «εσωτερικό θέμα» του ΠAΣOK (!), δεν τον ενοχλούσε να εμφανιστεί στο Συμβούλιο Kορυφής εκπρόσωπος των Eλλήνων ο Πετσάλνικος. Oύτε είχαν τη στοιχειώδη ηθική ευαισθησία να αντιδράσουν στην πρωτοσέλιδη καταγγελία της «K» (9.11.2011) για συμφωνημένη μοιρασιά της λείας από τα προβλεπόμενα ποσά ενίσχυσης του τραπεζικού συστήματος και από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Όποιες συνέπειες κι αν έχουν τα όσα διαδραματίστηκαν αυτή την εβδομάδα, έστω και τις ευτυχέστερες (παρά πάσαν ελπίδα) συνέπειες, πρέπει κάποιους επιπλέον πολίτες από τις μάζες των πολιτικά απερίσκεπτων να τους σημάδεψε ανεξίτηλα η αηδιαστική εικόνα αυτεξευτελισμού των δυο κοκορομάχων, η πλήρης εξομοίωση αμοραλισμού και αφιλοπατρίας του πράσινου και του γαλάζιου ΠAΣOK.

Mόνη ελπίδα μας, να καθολικευτεί η επίγνωση της απάτης και ατιμίας.

(*) kathimerini.gr -13.11.11

.

.

Σχόλιο: Ουδέν σχόλιο!

***

Φτάσαμε στο τέλος του δικομματισμού;

Η γενιά του Πολυτεχνείου και η δεξιά της Μεταπολίτευσης οδεύουν μάλλον προς την έξοδο.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι από το ΒΗΜΑ και δηλώνει σήμερα κατηγορηματικά, πως «ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς πρέπει να αποχωρήσουν». Είναι όμως αυτό μια ακραία σκέψη του αρθρογράφου ή μήπως θα αποτελέσει το γενικό σύνθημα στην περίοδο που μόλις μπαίνουμε; Τα δύο αυτά πρόσωπα, είναι γεγονός πως αντιπροσωπεύουν τον δικομματισμό που κυριάρχησε στον τόπο τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια και που έχει δίχως άλλο «χρεοκοπήσει» πλέον στη συνείδηση του λαού. Τα όσα αναφέρονται στο άρθρο του καθηγητή Γρηγόρη Καλφέλη, πιστεύω πως αντιπροσωπεύουν τις σκέψεις της πλειονότητας των Ελλήνων σήμερα:

*

Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει ένα βασικό καθήκον: να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας. Αυτό, βέβαια, δεν θα είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μια κοινωνία η οποία δεν «ρωτήθηκε» ποτέ αν θέλει αυτό τον δρόμο – με τα ανυπόφορα μέτρα λιτότητας – τα οποία επιβλήθηκαν από την ίδιο τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (Μέρκελ και Σαρκοζί).

Και, επιπλέον, υπάρχει και μια άλλη εκρηκτική παράμετρος, η οποία θα αναφανεί πιο έντονα μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης συνασπισμού.

Επειδή, λοιπόν, οι επιλογές που έχει μπροστά της η Ελλάδα είναι όλες κακές και θα χειροτερεύσει προσωρινά το επίπεδο ζωής του μέσου Έλληνα με την εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, είναι πολύ πιθανό να συμβεί το εξής πράγμα.

Δηλαδή, να λειτουργήσουν τα τμήματα της αντιευρωπαϊκής αριστεράς που μας προτείνουν το ολέθριο άλμα προς το κενό και τη δραχμή, όπως λειτούργησε ακριβώς η υπερσυντηρητική δεξιά στην Αυστρία πριν από μερικά χρόνια.

Με άλλα λόγια, να πλειοδοτούν εναντίον της Ευρώπης και να καρπώνονται την τεράστια δυσαρέσκεια του κόσμου από την υλοποίηση της παραπάνω συμφωνίας (όταν μάλιστα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει απομυζήσει απαράδεκτα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους).

Η ταυτότητα αυτής της πολιτικής θα είναι προφανής: «εμείς» και το υπόλοιπο ευρωπαϊκό (κομματικό) κατεστημένο που καταστρέφει τη ζωή του λαού.

Επομένως, είναι ανάγκη να «διαλυθεί» ή να αποσαθρωθεί το υφιστάμενο κομματικό σκηνικό και να αναφανούν καινούργιες πολιτικές κινήσεις, ιδιαίτερα στο χώρο της κεντροαριστεράς, ώστε να μη συμβεί το παραπάνω ενδεχόμενο.

Και για αυτό είναι απαραίτητο να αποσυρθούν άμεσα οι δύο προσωπικότητες (Σαμαράς και Παπανδρέου) η σχέση των οποίων μπορεί να κατανοηθεί μόνο με όρους «λακανικής ψυχολογίας» και ιδίως μετά τα άθλια γεγονότα του τελευταίου πενθήμερου – για τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού- που μας κάνουν να νιώθουμε μόνο εθνική ντροπή.

Και, καταρχήν, θα εξηγήσω γιατί είναι απαραίτητο να αποχωρήσει ο Παπανδρέου, με όρους αξιοπρέπειας. Γιατί σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζεται από το μιντιακό κατεστημένο της χώρας μας (και βασικά από τα αξιοθρήνητα δελτία των «οκτώ»), ο απερχόμενος πρωθυπουργός με την πρότασή του για το περίφημο δημοψήφισμα προσέφερε μια σημαντική ιδεολογική υπηρεσία σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Δηλαδή, αν και έπεσε η ιδέα του δημοψηφίσματος εντελώς άκαιρα, και ίσως τυχοδιωκτικά, η κεντρική σύγκρουση στην Ευρώπη-έστω και για τέσσερις μέρες τρόμου- μετατοπίστηκε από τις σκοτεινές διαπραγματεύσεις μεταξύ ευρω-κρατών και τραπεζιτών στις ίδιες τις πλάτες του ελληνικού λαού, γιατί δεν είναι δυνατό τέτοια σκληρά μέτρα να λαμβάνονται χωρίς τη συνειδητή απόφαση ενός δημοκρατικού πληθυσμού.

Και αυτό το αποδέχονται τόσο ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας (Frankfurter Allgemeine Feuilleton, Rettet die Wuerde der Demokratie), όσο και το συντηρητικό αγγλικό περιοδικό Economist (A euro referendum).

Όμως ο Παπανδρέου θέλησε να διατηρήσει τη δύναμή του μέσα στο ΠαΣοΚ και προσπάθησε, στις μακιαβελικές διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, να επιβάλλει ως πρωθυπουργό ένα φίλο του , θυμίζοντας ότι η εξουσία είναι για κάποιους ανθρώπους αφροδισιακό (Enzensberger, «Πολιτική και πολιτισμός»).

Εξάλλου, ο Παπανδρέου δεν έχει σήμερα καμία νομιμοποίηση, αφού έχει ταυτιστεί -καλώς ή κακώς- με τα μονοδιάστατα μέτρα λιτότητας και άρα πρέπει να αποκαλυφθούν κάποιες καινούργιες προσωπικότητες που θα αντιπροσωπεύσουν αυτό το χώρο.

Όμως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να αποχωρήσει, γιατί έχει αναδειχθεί σε μια μοιραία προσωπικότητα!

Επί δύο χρόνια δυναμίτισε θανάσιμα κάθε ευρωπαϊκή προσπάθεια διάσωσης αυτής της χώρας (διαπαιδαγωγώντας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού με την αντίστοιχη λογική) και σήμερα μιλάει κιόλας για άμεσες εκλογές, υπονομεύοντας εμφανώς την δυναμική της καινούργιας κυβέρνησης, ώστε ο ίδιος να γίνει γρήγορα πρωθυπουργός.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό τον τόπο, δεν πρέπει πια να επιβραβεύουμε ανθρώπους που βάζουν την προσωπική τους άμετρη φιλοδοξία πάνω από την πατρίδα!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ας ελπίσουμε ότι με την κυβέρνηση συνασπισμού θα αρχίσει μια νέα εποχή. Σε αυτή την εποχή δεν έχουν θέση ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς!

***

Βίοι παράλληλοι!

. 

 Η Ιστορία επαναλαμβάνεται, για μια ακόμη φορά, ως φάρσα!

 ***

Ave, Caesar!! …morituri te salutant!

..

***

Το ριφιφί παραμένει…

Μέχρι την τελευταία στιγμή οι αδερφοί Ντάλτον (Παπανδρέου) χρησιμοποίησαν ανερυθρίαστα την χώρα μας για τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια, κάτω από την κατεύθυνση της μαμάς και του «μάγου των αγορών» George Soros.

Ας όψονται όλοι αυτοί που τους «έκαναν πλάτες», αυτοί που είχαν προσδεθεί στο άρμα του «Σοσιαλιστικού Κινήματος» ακολουθώντας πιστά το όραμα της «αλλαγής». Της αλλαγής από την πραγματικότητα στην «εκσυγχρονιστική» ουτοπία, που έφτασε το λαό στο όριο της εξαθλίωσης και τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Τα αγόρια της μαμάς έκαναν την πλάκα τους, κυβέρνησαν, τα οικονόμησαν, και ετοιμάζονται τώρα να κλείσουν κερδοφόρα αυτό το κεφάλαιο, εξακολουθώντας να παίζουν παιχνίδια εις βάρος ενός ολόκληρου λαού.

Ένα επικίνδυνο παιχνίδι όμως, που ποτέ δεν βγήκε σε καλό γι’ αυτούς που το έπαιξαν. Το παράδειγμα της οικογένειας του «σοσιαλιστή» Καντάφι είναι ακόμη φρέσκο…

Έστω κι αν αύριο «αλλάξει ο Μανωλιός και βάλει τα ρούχα του αλλιώς», το ριφιφί παραμένει, και αργά ή γρήγορα οι ένοχοι θα πιαστούν και θα κληθούν να δώσουν λόγο.

***