Προτάσεις για πρωτοβουλίες Εθνικής Σωτηρίας

Είναι οι πρώτες ενδείξεις αφύπνισης ή μήπως πρόκειται μόνο για λόγια του…αέρα;

Η Ελλάδα του 1885, σκίτσο του Αυστριακού J. Keppler

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η εισήγηση του εφοπλιστή Βίκτωρα Ρέστη, για έκδοση ομολόγου ύψους 2 -4 δις: «Η κάλυψη του ομολόγου μπορεί να γίνει αποκλειστικά από εμάς, εφόσον αναληφθεί μια συντονισμένη προσπάθεια τόσο από την κυβέρνηση όσο φυσικά -και πρωτεύοντος θα έλεγα- από τους εκπροσώπους των επιχειρηματικών, εφοπλιστικών κύκλων της χώρας.» (βλέπε εδώ). Η εισήγηση αυτή είναι η δεύτερη στη σειρά, μετά την ανάλογη που είδαμε να γίνεται από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τον συντονιστή Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) Περιφέρειας Ηνωμένων Πολιτειών, Θεόδωρο Σπυρόπουλο (εδώ).

Τις δύο αυτές πρωτοβουλίες ακολούθησε και η σημερινή πρόταση του προέδρου της Βουλής Φίλιππου Πετσάλνικου (εδώ), ο οποίος εισηγείται με τη σειρά του ένα Ταμείο Στήριξης της Ελλάδας, στο οποίο θα μπορεί να συμμετέχει ο κάθε Έλληνας.

Και οι τρεις αυτές εισηγήσεις είναι σίγουρα προς την σωστή κατεύθυνση, και ίσως να είναι αυτές οι πρώτες ενδείξεις αφύπνισης του «ελληνικού φιλότιμου», αλλά…

Το παρελθόν έχει δείξει δυστυχώς πολύ άσχημα σημεία γραφής:

Πρώτον: Υπάρχει πράγματι ειλικρινής πολιτική βούληση εξόδου από την κρίση, ή μήπως σκόπιμα έχουμε οδηγηθεί σε αυτή την κατάσταση προκειμένου να παρθούν συγκεκριμένα, προαποφασισμένα μέτρα;

Δεύτερον: Ποιος φορέας θα διαχειριστεί ή θα επεξεργαστεί μια τέτοια δράση Εθνικής Σωτηρίας χωρίς να έχουμε ανάλογα σκάνδαλα αισχροκέρδειας όπως πολλάκις στο παρελθόν;

Τρίτον: Είναι ο απανταχού ελληνισμός έτοιμος (συσπειρωμένος) για να αναλάβει δράση υπέρ της χώρας, υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, με τόσα σκάνδαλα σε εκκρεμότητα;

Ο καιρός είναι πλέον ώριμος για να λάμψει η αλήθεια! Να πέσει άπλετο φως στην λεγόμενη «ελληνική πραγματικότητα». Ο δρόμος είναι μονόδρομος… Δεν υπάρχει επιστροφή… Οι Εφιάλτες είναι καθ’ οδόν (βλέπε Χατζημαρκάκης εδώ και εδώ).

Το φλέγον ερώτημα είναι:

Είμαστε άξιοι οι Έλληνες να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας και να ζήσουμε επιτέλους με αξιοπρέπεια;

Αν ναι, τότε καιρός είναι να το αποδείξουμε!

Σ.Σ. 

Η εκ των έσω αποκατάσταση της ομαλότητας θα είχε πολύ θετικό αντίκτυπο στις αγορές, πράγμα το οποίο σημαίνει αυτόματα, εκτίναξη τις πιστοληπτικής μας ικανότητας στα ύψη διασφάλιση  της …εθνικής μας κυριαρχίας -που ετοιμάζεται ο Jeffery να παραδώσει- και ισχυρότερη διαπραγματευτική θέση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η αντίδραση αυτή, στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, θα ξαναέφερνε την Ελλάδα στην κορυφή!

Και κάτι ακόμα… Είναι πολλοί οι κλέφτες στην Ελλάδα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι αυτό, είναι όμως αρκετοί και οι νοικοκύρηδες, οι οποίοι έχουν σύμμαχό τους τα δέκα εκατομμύρια και πλέον απόδημους, οι οποίοι είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να δράσουν. Το μόνο που χρειάζεται, είναι οι άνθρωποι εμπιστοσύνης, οι οποίοι θα πρέπει να βγουν μπροστά. Αυτό είναι το ζητούμενο!

Και να θυμόμαστε ότι ο σεβασμός δεν επιβάλλεται (με φανφάρες περασμένων μεγαλείων, τσαμπουκάδες, ευφυολογήματα, και σοβαροφάνεια τύπου Πετσάλνικου). O σεβασμός ΚΕΡΔΙΖΕΤΑΙ!!!

Τον δρόμο του πατριωτισμού μάς τον δείχνουν κάποιοι Γερμανοί:

Σαράντα πλούσιοι Γερμανοί έστειλαν επιστολή στην κυρία Μέρκελ και ζητούν να επιβάλει περισσότερους φόρους σε όσους κατέχουν μεγάλη ακίνητη περιουσία! Και η γερμανική κυβέρνηση δεν δίστασε να «αγοράσει» δισκέτα με τα ονόματα 1.500 γερμανών φοροφυγάδων με καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες. Τι κάνουν αντίθετα οι δικοί μας «πατριώτες»; Έσπευσαν να κάνουν αθρόες μεταβιβάσεις πριν κλείσει το 2009 και φυγάδευσαν 10 δισ. ευρώ στο εξωτερικό! Και η κυβέρνηση ακόμη ψιλοκοσκινίζει το φορολογικό ενώ οι φοροφυγάδες πανηγυρίζουν!

.

Ο χθεσινός παράδεισος και η σημερινή κόλαση έχουν την ίδια αιτία…

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ (*)

Οι Γερμανοί δεν λένε ότι η δική μας άσωτη υπερ-κατανάλωση, δημόσια και ιδιωτική, ήταν η δική τους εξαγωγική ευφορία.

Μου αρέσουν κι εμένα οι πατριωτικές εξάρσεις, θύμωσα κι εγώ με το δάχτυλο της Αφροδίτης και θα ήμουν έτοιμος να φωνάξω κι εγώ «όλε» για τον Πετσάλνικο και τον Πάγκαλο, όπως το φώναξαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στη Ρώμη για τον Σισέ και τον Νίνη. Αλλά διάβασα, στο μεταξύ, ένα μικρό προχθεσινό σημείωμα στη διάσημη στήλη Lex των συνήθως πικρόχολων «Financial Τimes», που τόσο φαρμάκι μας έχουν ποτίσει. Και διαπίστωσα με έκπληξη ότι ήταν μάλλον «πατριωτικότερο» και πολύ πειστικότερο και από του προέδρου της Βουλής τα επίσημα διαβήματα και από του αντιπροέδρου τις πικρές αναμνήσεις από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι αλήθεια- σημειώνει ο πολύς Lex – ότι οι Έλληνες, όπως και οι Ιταλοί, οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι, οι σπάταλοι του «κλαμπ μεντιτερανέ», πρέπει να σφίξουν το ζωνάρι, να κόψουν έξοδα και να γίνουν ανταγωνιστικότεροι. Αλλά το να υποστηρίζει κανείς, όπως κάνει το Βερολίνο, ότι η λιτότητα είναι η μόνη διέξοδος για τις χώρες αυτές «είναι και μη ρεαλιστικό και μη αληθινό».

Το επιχείρημα είναι απλό. Οι τέσσερις μεσογειακοί είχαν πέρυσι, όλοι μαζί, ελλείμματα 102 δισ. ευρώ (εκ των οποίων τα 19 δισ. δικά μας, γαλανόλευκα). Περίπου το μισό από το έλλειμμα αυτό οφείλεται σε εμπορικές ανταλλαγές εντός ευρωζώνης. Την ίδια στιγμή η Γερμανία παρουσιάζει πλεόνασμα, 80 δισ. ευρώ πέρυσι, περίπου το μισό από το οποίο οφείλεται σε εμπορικές ανταλλαγές με τους εταίρους της στην ευρωζώνη.

Είναι μια σχέση που διαρκεί, με τους ίδιους πάνω- κάτω όρους, δέκα χρόνια. Η Γερμανία απολαμβάνει μια ανάπτυξη που χρηματοδοτείται από μεγάλες εξαγωγές. Και οι χώρες του «κλαμπ μεντιτερανέ», με τα φθηνά δανεικά που το ευρώ τους εξασφάλιζε, προσέφεραν μεγάλο μέρος της ζήτησης γι΄ αυτές τις γερμανικές εξαγωγές. Ο χθεσινός παράδεισος και η σημερινή κόλαση έχουν την ίδια αιτία: τη σχέση ανάμεσα στις δυναμικές γερμανικές εξαγωγές και την ασυλλόγιστα υψηλή μεσογειακή κατανάλωση.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι οι άσωτοι μεσογειακοί καταφέρνουν να συμμαζέψουν τα ελλείμματά τους μέσα στα όρια της συνθήκης του Μάαστριχτ. Καταφέρνουν δηλαδή να κόψουν όλοι μαζί 120 δισ. ευρώ (εκ των οποίων τα 19, εμείς). Για να το επιτύχουν, θα πρέπει προφανώς να περιοριστεί, και μάλιστα δραστικά, η ζήτηση στις χώρες αυτές, περιλαμβανομένης και της ζήτησης για εισαγωγές από τη Γερμανία. Και η Γερμανία τότε; Να αντικαταστήσει τις αιχμάλωτες αγορές του ευρωπαϊκού νότου με άλλες αγορές, αλλού στον κόσμο, είναι στις σημερινές συνθήκες αδύνατο. Άρα θα πρέπει να αντικαταστήσει τη χαμένη μεσογειακή ζήτηση με αύξηση της δικής της εσωτερικής ζήτησης. Και, συνεπώς, να αποκτήσει και αυτή μεγάλα ελλείμματα!

«Έστω και μόνον για το δικό της συμφέρον, λοιπόν, η Γερμανία θα πρέπει να εγκαταλείψει τις αντιρρήσεις της σε ένα σχέδιο σωτηρίας της Ελλάδας», συμπεραίνει ο Lex. Όλη η συζήτηση συνεπώς, ιδίως η θερμή, εμπαθής συζήτηση των τελευταίων ημερών, για την «ελληνική κρίση», μπορεί και να στηρίζεται σε μια διπλή παρεξήγηση.

Από τη μία πλευρά, οι Γερμανοί λένε στις καθημερινές τους συζητήσεις και διαβάζουν στον λαϊκό τους Τύπο: «Εσείς οι Έλληνες ζούσατε καλύτερα από εμάς, με τα δικά μας λεφτά». Δεν λένε όμως ότι η δική μας άσωτη υπερ-κατανάλωση, δημόσια και ιδιωτική, ήταν η δική τους εξαγωγική ευφορία. Από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες φαίνεται να πιστεύουμε ότι αν η Γερμανία παρέμβει, αν η Ευρώπη μας βοηθήσει να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε με λογικά επιτόκια, το πρόβλημά μας θα λυθεί. Παραγνωρίζουμε όμως ότι το μοντέλο της προηγούμενης δεκαετίας, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης μέσω της τεχνητής αύξησης της ζήτησης, με δανεικά, δεν είναι βιώσιμο.

Και όσο οι παρεξηγήσεις διαιωνίζονται οδηγούμαστε σε ένα αδιέξοδο. Αντί να σχεδιάζονται αλλαγές βάθους στα θεμέλια του ετοιμόρροπου «ελληνικού μοντέλου», οργανώνεται, στο πόδι, μια καταιγίδα «μέτρων», ένα πρόγραμμα λιτότητας που θα πληρώσουν εκείνοι που δεν θα έπρεπε (οι ήδη φορολογούμενοι, με αυξήσεις φόρων, και οι ήδη χαμηλά αμειβόμενοι, με περικοπές αποδοχών) και από το οποίο δεν θα επωφεληθεί κανείς- ούτε η πλευρά που το επιβάλλει ούτε, κυρίως, η πλευρά που το υφίσταται.

(*) TA NEA, 27/02/10

.