Alkimos archive

…ας πούμε επιτέλους αλήθειες!

Ο Αόρατος Εχθρός (Μέρος Δ’): Η πολιτική Νταβούτογλου «Νεοοθωμανική» ή μήπως «Νεοβυζαντινή»;

Τα προηγούμενα

Μερικές σκόρπιες σκέψεις για μια άλλη εκδοχή, που ερμηνεύει όμως καλύτερα τον αναβαθμισμένο ρόλο της Τουρκίας.

Πολύ συζήτηση έχει γίνει, και αναλύσεις επί αναλύσεων, για την «Μεγάλη Ιδέα» και τον κρυφό πόθο των Ελλήνων εθνικιστών (και όχι μόνο), που αφορά την ελληνικότητα του Βυζαντίου. Το ερώτημα που τίθεται όμως είναι: Τι σχέση έχει αντικειμενικά το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος με το Βυζάντιο; Δεν είναι οι Τούρκοι αυτοί που έχουν τον έλεγχο της «Βασιλεύουσας» και δεν ήταν και οι εκάστοτε Πατριάρχες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την θρησκευτική υπόσταση του Βυζαντίου, Τούρκοι υπήκοοι; Δεν ανήκει το Πατριαρχείο εξάλλου στην Τουρκική δικαιοδοσία; Γιατί κόπτονται άρα οι Έλληνες για την αναβίωση του Βυζαντίου αφού εδώ βλέπουμε να υφίσταται μια αναμφισβήτητη διάδοχη κατάσταση; (Κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με την νόμιμη διάδοχη κατάσταση, βλέπε σχόλια) Βυζαντινό δεν είναι μήπως και το σύμβολο στη σημαία της Τουρκιας;

Μήπως άρα θα πρέπει να αναθεωρήσει το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος τις επιδιώξεις του και να κάνει ρεαλιστικές προσαρμογές, μέσα στα πλαίσια της ιστορικής πραγματικότητας; Μήπως τις έχει κάνει μάλιστα αυτές τις προσαρμογές ήδη και εμείς, ο λαός, δεν έχουμε πάρει τίποτα χαμπάρι; Διότι ποιος έχει διορίσει την Ελλάδα προστάτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου –όρος ο οποίος αμφισβητείται από πολλούς-  και αρμόδιο να διεκδικεί τα όσα δικαιωματικά του ανήκουν; Διότι μόνο εάν το Πατριαρχείο είχε νομικά κατοχυρωθεί στην δικαιοδοσία του Ελληνικού Κράτους, τότε μόνο θα είχε η Ελλάδα κάποιον λόγο να κόπτεται για το Βυζάντιο… Εγώ όμως πουθενά δεν έχω δει οποιαδήποτε νόμιμη καταχώρηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ελλάδα.

Σε πόσους Νεοέλληνες είναι γνωστός ο όρκος υποταγής των πατριαρχών στο σουλτάνο; Αρχίζει κάπως έτσι: «Ομολογώ πίστιν και εύνοιαν εις τον Κραταιόν Βασιλέα, την Βασίλισσαν και τα Βασιλίδια» (περισσότερα εδώ).

Τα περί της Σχολής της Χάλκης και τα σχετικά, τα οποία τα παρουσιάζουν μάλιστα οι Τούρκοι ως δήθεν «παραχωρήσεις» προς την Ελλάδα και ζητούν μάλιστα γι αυτό και βαριά «ανταλλάγματα», προσωπικά τα θεωρώ ΕΜΠΑΙΓΜΟ!

Τι σχέση έχει το Ελληνικό Κράτος με την σχολή της Χάλκης; Δεν είναι το θέμα αυτό –βλέποντάς το καθαρά διακρατικά- ένα εσωτερικό ζήτημα, που αφορά αποκλειστικά Τούρκους υπηκόους και τούρκικες επίσης δικαιοδοσίες;

Στο επίσημο site του Πατριαρχείου (βλέπε εδώ) διαβάζουμε, σχετικά με την συγκεκριμένη σχολή: «Ἡ Ἱερὰ Θεολογικὴ Σχολὴς τῆς Χάλκης ἱδρύθηκε γιὰ νὰ καλύψῃ τὶς ἐκπαιδευτικὲς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα.»

Αν θεωρείται λοιπόν αυτό ως μια κίνηση σεβασμού προς την επίσημη θρησκεία του Ελληνικού Κράτους, με την ίδια λογική θα έπρεπε να ζητηθούν και από την Σερβία, την Βουλγαρία και τη Ρωσία κ.λ.π. ανάλογα ανταλλάγματα, μιας και η Ορθόδοξη θρησκεία, είναι και εκεί επίσης η επίσημη κρατική θρησκεία. Πιστεύει μήπως κάποιος ότι έχει χάσει ο Μεντβέντεφ ή ο Πούτιν τον ύπνο τους, εξαιτίας μιας Ιερατικής Σχολής στην Τουρκία; Η μήπως είναι οι Ρώσοι ή οι Βούλγαροι λιγότερο …Χριστιανοί;

Ποια είναι η επίσημη τουρκική θέση σχετικά με το Πατριαρχείο; Ας αφήσουμε τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης, κ. Μπουλέντ Αρίντς,  να μας το πει (βλέπε εδώ): «Ο θεσμός που εκπροσωπείται από τον ελληνορθόδοξο Πατριάρχη Βαρθολομαίο, δεν έχει νομική προσωπικότητα στο ισχύον σήμερα νομικό καθεστώς της Τουρκίας. δεν έχει νομική προσωπικότητα, αλλά υπάρχει.» 

Έχω αρχίσει να διαβλέπω στον ορίζοντα να αντιμετωπίζεται ο ελληνικός πληθυσμός, διεθνώς, ως να αιθεροβατεί, ζώντας εκτός πραγματικότητας, και ότι κάποιοι – στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό- δρομολογούν καταστάσεις εις βάρος της χώρας μας και του λαού της και ότι σκοπίμως επιτρέπουν να διαιωνίζονται κάποιες «μεγάλες ιδέες», για να κρατούν απλά τον λαό σε πολιτική ύπνωση. Κάτι δηλαδή σαν τις καταστάσεις που επικρατούν στα Σκόπια ή την Αλβανία, με τις αλυτρωτικές τους φαντασιώσεις…

Δεν είναι άρα καιρός να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να αποτελεί η Τουρκία σήμερα, βλέποντας το από πλευράς Διεθνούς Δικαίου, τη διάδοχη κατάσταση του Βυζαντίου –Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία- και ότι αυτό που επιδιώκεται δεν είναι ο Νεοοθωμανισμός αλλά να έχουν παραχωρηθεί μάλλον στην Τουρκία τα όποια δικαιώματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μέσα σε ένα οικουμενικό πλαίσιο μιας Διεθνούς Ειρήνης(sic), υπό την γενική εποπτεία της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης;

Μήπως είναι επιτέλους καιρός να …ενηλικιωθούμε;

Και κάποιες φαινομενικά άσχετες ερωτήσεις:

Σε πια γεωγραφική περιοχή ανήκει η λίμνη Βιστωνίδα; Δεν είναι γνωστή ως το «στολίδι της Θράκης; Μήπως άρα το «σκάνδαλο» του Βατοπεδίου δεν ήταν οικονομικό, αλλά αποτελούσε μάλλον έξυπνο στρατηγικό ελιγμό της τότε κυβέρνησης, ο οποίος όμως παρεμποδίστηκε από το «δημοσιογραφικό δαιμόνιο» του -τότε γερμανικών συμφερόντων- τηλεοπτικού σταθμού ALPHA; Λέω μήπως…

(…η συνέχεια στα σχόλια)

.

23/03/2011 - Posted by | Σειρά | , , , , , , , , , , , , ,

11 Σχόλια »

  1. Μερικά ιστορικά στοιχεία, που φανερώνουν, πως η οικουμενικότητα (όρος που δεν γίνεται όμως αποδεκτός από άλλα πατριαρχεία, όπως της Ρωσίας, Βουλγαρίας κ.λ.π.) του Πατριάρχη δεν αφορά αποκλειστικά τους Έλληνες Ορθόδοξους Χριστιανούς και πως δεν έχει κατοχυρωθεί κανένα νομικό δικαίωμα στο Ελληνικό Κράτος που να σχετίζεται με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολις. Άρα, το μόνο που συνδέει την Ελλάδα με το Πατριαρχείο είναι η κοινή θρησκεία. Το ίδιο όμως ισχύει και για την Βουλγαρία, την Σερβία και τις άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης εννοείται και της Ρωσίας:

    Το 1451 μ.Χ. ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/λης Αθανάσιος Β΄ αφήνει χηρεύοντα τον Επισκοπικό Θρόνο και το 1453 μετά την άλωση της Πόλης ο Μωάμεθ ο Β΄ τοποθετεί Πατριάρχη τον Γενάδιο Β΄, ηγέτη της ανθενωτικής – αντιπαπικής κινήσεως, κατά κόσμο Γεώργιο Σχολάριο.
    Ο Πορθητής περιέβαλε τον Οικουμενικό Πατριάρχη με τιμές και ευρύτατες εξουσίες, αποκαλούμενα «προνόμια» πολύ περισσότερα από όσα είχε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η ενθρόνιση έγινε με χειροτονία «κατά το πάλαι βυζαντινό έθος» αναφέρουν τα χρονικά καθώς ο Μωάμεθ έδωσε «προστάγματα εγγράφως στον Πατριάρχη υπογεγραμμένα με εξουσία βασιλική να μην τον ενοχλήσει κανείς ή αντιτεθεί σε αυτόν, αλλά να είναι αφορολόγητος, «αδιάσειστος», εις τον αιώνα τόσον αυτός όσο και οι μετά από αυτόν Πατριάρχες, καθώς και όλοι οι υποτεταγμένοι σε αυτόν Αρχιερείς».
    Κατά τους ιστορικούς ο Μωάμεθ παραχώρησε τα προνόμια συμμορφούμενος με το πνεύμα του Κορανίου, κατά δε άλλους για τον φόβο μιας νέας σταυροφορίας των χριστιανικών λαών της Ευρώπης προς απελευθέρωση των χριστιανών της Κων/λης. Μία τρίτη εκδοχή θεωρεί ότι τα «προνόμια» δόθηκαν από την επιθυμία του Μωάμεθ να χρησιμοποιήσει τους χριστιανούς για να σταθεροποιήσει την κυριαρχία του στην χερσόνησο του Αίμου και στη Μικρά Ασία, και για την άσκηση του εμπορίου και της βιοτεχνίας μέσα στο κράτος του από τους Χριστιανούς.
    Μία τέταρτη εκδοχή εμφανίζει τα προνόμια σαν αποτέλεσμα συνθήκης του Μωάμεθ με τμήματα του Βυζαντινού πληθυσμού που αντιστέκονταν ακόμη ενώ αντίθετα μία πέμπτη εκδοχή σαν συμφωνία πριν την πολιορκία με αντιπροσώπους των ανθενωτικών Βυζαντινών σαν αντάλλαγμα στην υπόσχεσή τους για αμαχητί παράδοση της πόλης. Υπάρχει και έκτη άποψη ιστορικών, σύμφωνα με την οποία τα προνόμια παρεχώρησε ο Πορθητής κατόπιν διαπραγματεύσεων για να επανακατοικήσουν στην Κων/λη μεγάλα τμήματα πληθυσμού τα οποία μετά την άλωση είχαν εγκαταλείψει την πόλη.
    Τα προνόμια δόθηκαν στον Πατριάρχη με «βεράτιο». Αυτό ανανεωνόταν με την άνοδο κάθε Σουλτάνου στο Θρόνο ή την χειροτονία κάθε νέου πατριάρχη. Το «βεράτιο» (Σουλτανικό Αυτοκρατορικό Διάταγμα) χορηγούσε την ακόλουθη σειρά προνομιών στον Πατριάρχη της Κων/λης. Προνόμια θρησκευτικής ελευθερίας, προνόμια των κληρικών, ατέλεια της εκκλησιαστικής περιουσίας, προνόμια των τόπων της θρησκευτικής λατρείας. Ακόμη προνόμια της αυτοκυβερνήσεως του έθνους ή της εθνικής Αυτονομίας, και προνόμια επίσης συμμετοχής του Πατριάρχη στην όλη Διοίκηση του Κράτους. Ο πατριάρχης ονομάσθηκε «Μιλέτ – Μπασί» που σημαίνει κεφαλή του Έθνους, Εθνάρχης με εξουσία θρησκευτική αλλά και με πολιτική χροιά.
    Κατά τους ιστορικούς η ορθοδοξία υπό το πατριαρχείο υπήρξε «κράτος εν κράτει» και με αυτό τον τρόπο διέσωσε και διατήρησε το Ελληνικό Έθνος μέσα στο Τουρκικό κράτος.
    Τα προνόμια κατά καιρούς παραβιάζονταν βάναυσα και ωμά από τους διάφορους Σουλτάνους και μάλιστα συχνά. Έτσι δέκα χρόνια μετά την άλωση το έτος 1463 μ.Χ. ο Σουλτάνος αλλάζει αισθήματα και προθέσεις απέναντι στους Χριστιανούς, καθαιρεί από τον Πατριαρχικό θρόνο τον Ιωάσαφ, τρίτο κατά σειρά, μετά τον Γενάδιο Πατριάρχη της Κων/λεως και τον αποκεφάλισε. Θα ακολουθήσουν μέχρι τον δέκατο ένατο αιώνα εκτελέσεις αρκετών πατριαρχών, με απαγχονισμό, και άλλες θανατώσεις. Οι Σουλτάνοι πήραν την ζωή από τους Πατριάρχες Παρθένιο Γ΄, Γαβριήλ Β΄, Κύριλλου Α΄, Κυρίλλου Β΄, Γρηγορίου Ε΄, και άλλους.
    Ο φόβος των αγρίων αυτών θανατικών εκτελέσεων ήταν και η αιτία που το Πατριαρχείο Κων/λης αν και εργαζόταν κρυφά για την ανεξαρτησία του Γένους, αναγκαζόταν επίσημα να προβεί σε κάποιους αφορισμούς των επαναστατικών κινημάτων.
    Οι αγριότητες των Τούρκων εξεγήρουν τις συνειδήσεις των Χριστιανών της Δύσης αλλά και της Ρωσίας. Ιδιαίτερα οι Τσάροι έχοντας σκοπό την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την επέκταση της Ρωσίας δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για την προστασία των ομοθρήσκων Ορθοδόξων Ελλήνων χριστιανών.
    Ο Πέτρος ο Μέγας και η Αικατερίνη η Μεγάλη εμπλέκονται σε πόλεμο με την Τουρκία το 1769, την συντρίβουν με κατάληξη την υπογραφή της συνθήκης του «Κιουτσούκ Καινερτζή». Στο άρθρο 7 αναγράφεται η υποχρέωση της Υψηλής Πύλης να προστατεύει σταθερά την χριστιανική θρησκεία και τις εκκλησίες της, και επιτρέπεται στην Ρωσία να επεμβαίνει για την υπεράσπιση των χριστιανών και του Πατριαρχείου της Κων/λης.
    Η εμμονή των Τσάρων να έχει η Ρωσία το δικαίωμα της προστασίας των χριστιανών και οι διωγμοί της χριστιανοσύνης από μέρους των Τούρκων, θα οδηγήσει στον Κριμαϊκό πόλεμο (1853-1856) με εξαναγκασμό του Τούρκου Σουλτάνου στην υπογραφή της Συνθήκης των Παρισίων τον Μάρτιο του 1856, και την έκδοση Φιρμανίου γνωστού με την ονομασία «χατιχουμαγιούν» με το οποίο αναλάμβανε την υποχρέωση να σεβασθεί τα «προνόμια» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να προστατεύει τους χριστιανούς υπηκόους του. Στο κείμενο του Διατάγματος κατά λέξει ο Σουλτάνος (Αβδούλ-Μεεζίτ) ανέφερε «όλα τα πνευματικά προνόμια και οι απαλλαγές που παραχώρησαν από παλιά οι πρόγονοί μου σε όλες τις χριστιανικές ομάδες στην επικράτειά μου θα επικυρωθούν και υπό την αιγίδα μου θα προστατευθούν και θα τηρηθούν».
    Κάτω από την πίεση των Ευρωπαϊκών Κρατών σε εκτέλεση του «χατιχουμαγιούν» και έχοντας Διεθνή πλέον δέσμευση η Τουρκία, αποδέχεται 7 νομοσχέδια που συνέταξαν το 1858 επτά Μητροπολίτες και 21 λαϊκοί υπό την προεδρεία του Πατριάρχη Κυρίλλου Ζ΄, μέλη της Χριστιανικής Κοινότητας ονομαζομένης «Εθνική Συνέλευση». Τα 7 νομοσχέδια εγκρίνονται με Σουλτανικό διάταγμα το 1862 και κανονίζουν τις σχέσεις της Μουσουλμανικής πολιτείας και της Χριστιανικής Εκκλησίας.
    Στις 14 Ιουλίου 1883 ο Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ με έγγραφο προς την Υψηλή Πύλη δηλώνει ότι η παραπάνω Σουλτανική αυτή έγκριση αποτελεί σύμβαση που δεν μπορεί να μεταβληθεί ούτε στο ελάχιστο χωρίς την αμοιβαία έγκριση αμφοτέρων των συμβληθέντων μερών, δηλαδή της Τουρκίας και του Πατριαρχείου. Ο Σουλτάνος δεν αντιδρά, δεν απορρίπτει και αποδέχεται έτσι ότι με την Συνθήκη των Παρισίων και τα επακολουθήσαντα αυτής Σουλτανικά Διατάγματα, υφίσταται σύμβαση μεταξύ Πατριαρχείου και Τουρκικού κράτους και μη δυνατότητα μονομερούς μεταβολής της από την Τουρκία.
    Στις αρχές του εικοστού αιώνα, ο Σουλτάνος θα παραμερισθεί από τους Νεότουρκους. Φανατικοί και άγριοι προξενούν τα πάνδεινα στο Πατριαρχείο Κων/λης και το αποψιλώνουν μονομερώς από όλες σχεδόν τις αρμοδιότητες πλην των θρησκευτικών.
    Ακολουθεί ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος με Πατριάρχη Κων/πόλεως τον Γερμανό Ε΄ (1913-1918). Με την Συνθήκη των Σεβρών (10 Αυγούστου 1918) η Οθωμανική Κυβέρνηση επικυρώνει για άλλη μια φορά τα προνόμια που οι Σουλτάνοι από αιώνων παρεχώρησαν στον Πατριάρχη και υπόσχεται (αρθ. 129) να τα τηρήσει.
    Όμως τα ορισθέντα στη Συνθήκη των Σεβρών δεν θα εφαρμοσθούν. Την κατάσταση ελέγχει το πραξικόπημα του Μουσταφά Κεμάλ ο οποίος δεν αναγνωρίζει την ταπεινωτική για την Τουρκία συνθήκη. Ακολουθεί η τελική υπερίσχυση του Κεμάλ, η κατάργηση του Σουλτανικού κράτους και η Μικρασιατική καταστροφή του 1922 που καταλήγουν στο συνέδριο και την Συνθήκη της Λωζάνης (1924).Στο Συνέδριο οι Τούρκοι θέτουν όρο την απομάκρυνση του Πατριαρχείου από την Κων/πόλη διότι όπως ισχυρίζονται ασκούσε πάντοτε πολιτική επίδραση και διότι και στο μέλλον θα συνεχίσει να το πράττει και δηλώνουν ότι καταργούν τα προνόμια που παραχωρήθηκαν σε αυτό.
    Η απαίτηση των Τούρκων προκαλεί θύελλα αντιδράσεων στον Χριστιανισμό και τον πολιτισμένο κόσμο στην Οικουμένη. Στα πρακτικά του Συνεδρίου (10 Ιανουαρίου 1923) ο Πρόεδρος της Επιτροπής επί του ζητήματος Λόρδος Κώρζον δηλώνει πως από τότε που βρίσκεται στη Λωζάνη, καθημερινά κατακλύζεται από επιστολές και τηλεγραφήματα πολυάριθμα, συγκινητικά, ειλικρινή που αφορούν το Πατριαρχείο.
    Οι αντιπρόσωποι της Αγγλίας, Η.Π.Α, Γαλλίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Ελλάδος και Τουρκίας υπέγραψαν έτσι το σχετικό κείμενο σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάνης με το οποίο η Τουρκική κυβέρνηση αναλαμβάνει πλήρη την προστασία στις εκκλησίες, στις συναγωγές, στα νεκροταφεία και στα άλλα θρησκευτικά ιδρύματα των μειονοτήτων.
    Κάτω από την πίεση των διεθνών συνθηκών και δυνάμεων και την ιστορική ροή το Πατριαρχείο δικαιούται να εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη όπως οι Οικουμενικές Σύνοδοι αποφάσισαν, και να ασκεί ανεμπόδιστα την θρησκευτική του εξουσία.
    Το Τουρκικό κράτος υποχρεούται να παρέχει προστασία σε Αυτόν τον Αρχιεπίσκοπο των εκατομμυρίων Ορθοδόξων Χριστιανών σε όλο τον κόσμο. Το Διεθνές Δίκαιο άλλωστε έχει ως υποκείμενα όχι μόνο κράτη αλλά και τους μεγάλους Αρχηγούς των Εκκλησιών και Θρησκειών όπως ο Πάπας της Ρώμης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης της Κων/πόλης, ο Χαλίφης των Μωαμεθανών, και ο Δαλάι Λάμα των Βουδιστών.

    Πηγή: http://www.alvanos.gr

    Σχόλιο από Alkimos | 23/03/2011 | Απάντηση

    • Από όλες τις απόψεις, το σημερινό Τουρκικό Κράτος συγκεντρώνει από πολιτική άποψη όλα τα δικαιώματα που το συστήνουν ως τον δικαιωματικό διάδοχο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ακόμα και αυτά τα όποια δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα στο Πατριαρχείο είναι υπό τη δική του διαχείριση, εφόσον αυτός είναι ο διεθνώς αναγνωρισμένος ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ (και όχι ο «Τσάρος» όπως θα ήθελα ορισμένοι). Βάση του Διεθνούς Δικαίου λοιπόν, οποιαδήποτε διεκδίκηση προβάλλεται από τρίτα κράτη, όπως η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Σερβία και η Ρωσία, θεωρείται σφετερισμός και εμφανίζει την Τουρκία να έχει όχι μόνο νομική αλλά και ηθική υπεροχή και άρα να απολαμβάνει την υποστήριξη της διεθνούς κοινότητας και του ΟΗΕ.
      Πόσοι επίσης συνειδητοποιούν ότι, συγκριτικά, το μεγαλύτερο ποσοστό των Ορθόδοξων Χριστιανών του Βυζαντίου ήταν Σλάβοι και ότι έχουν και αυτοί επίσης το δίκαιο να ισχυρίζονται ότι το Βυζάντιο είναι συνυφασμένο με τις ρίζες τους και τον πολιτισμό τους; Τι είναι αυτό άρα που κάνει το Βυζάντιο «ιδιοκτησία» της Ελλάδας; Μήπως η γλώσσα; Αν είναι έτσι, τότε θα πρέπει να διεκδικήσουμε και την Συρία, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο, διότι και εκεί –όπως και σε όλη την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου- είχε καθιερωθεί η Ελληνική ως η κοινή γλώσσα επικοινωνίας.
      Αν αποφασίσουμε τώρα να δούμε τα πράγματα και από την πλευρά των Ρώσων, τότε θα πρέπει να θυμηθούμε πως ο Ίβαν ο Γ’, ο μεγάλος και ελευθερωτής των ρωσικών χωρών, παντρεύτηκε την κόρη του Θωμά Παλαιολόγου, την ανιψιά του τελευταίου Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Αυτός παρέλαβε το βυζαντινό δικέφαλο αετό και διέδωσε στην Μόσχα βυζαντινά έθιμα και στην Ρωσία έπεσε και ο χριστιανικός αρχηγικός ρόλος, που κατείχε προηγουμένως η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Έτσι λοιπόν, αν η Κωνσταντινούπολη ήτανε η Νέα Ρώμη, έτσι έγινε η Μόσχα η Τρίτη Ρώμη. Είναι χαρακτηριστικό να σημειώσουμε εδώ ότι την Κωνσταντινούπολη οι Ρώσοι δεν την έλεγαν με τ΄ όνομα της ή με το τούρκικο άνομα της (Istanbul), αλλά Τσάριγκραντ, δηλαδή η πόλη του Τσάρου. Η πνευματική κληρονομιά από το Βυζάντιο, η θρησκεία, οι πολιτιστικές του ιδέες και τα πνευματικά ιδανικά συνεχίζουν έτσι να ζουν σε μακρινούς αιώνες στη ρωσική τσαρική Αυτοκρατορία και μετά την πτώση του «σιδηρούν παραπετάσματος» αναβιώνουν σήμερα, στη Ρωσία του Πούτιν, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει…
      Πόσοι γνωρίζουν επίσης, ότι ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, είχε επίσης σερβικές ρίζες; Η μητέρα του ήταν η Ελένη Δραγάτση (Dragaš), κόρη του Σέρβου άρχοντα των Σερρών.
      Το μόνο στοιχείο που θα μπορούσε να συνδέει την Ελλάδα σήμερα με το Βυζάντιο, είναι, η «Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας», (βλέπε εδώ), πράγμα το οποίο ίσως φανερώνει, τους λόγους που η Τουρκία θεωρεί μεγάλο πλήγμα την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, πως αν η γενοκτονία αποκτούσε διεθνή αναγνώριση, τότε θα μπορούσε η Ελλάδα, εκπροσωπώντας τους Ποντίους, να διεκδικήσει πράγματα, τα οποία θα πήγαιναν πάρα πολύ βαθιά στο παρελθόν και θα κλόνιζαν τα θεμέλια της νομιμότητας του σύγχρονου Τουρκικού Κράτους.

      Το ερώτημα άρα είναι: Ποια μεγάλη δύναμη (ή συνασπισμός δυνάμεων) βρίσκεται πίσω από την Τουρκική εξωτερική πολιτική που έχει συμφέροντα να παραμείνει η Ελλάδα συρρικνωμένη και αδύναμη και ποιοί είναι οι εγχώριοι υποστηρικτές τους;

      Στην απάντηση αυτού του ερωτήματος βρίσκεται, κατά τη γνώμη μου, το κλειδί του μυστηρίου!

      Σχόλιο από Alkimos | 23/03/2011 | Απάντηση

      • Μόνο το αίμα κατοχυρώνει το χώμα στο τέλος Άλκιμε… Τα νομικίστικα φιρμάνια της «Δυτικής» βλέπε αγγλοσαξονικής (και ρωμαικής ) λογικής πρέπει να τα αποδεχθείς πρώτα.. Νομικά η Τουρκία έχει χαμένες πολλές υποθέσεις ε και ???
        Νομίζω ότι σωστά βλέπεις τα σημεία και τις προθέσεις, το κλειδί είναι όπως λες ποιά είναι η δύναμη η οι δυνάμεις πίσω από την τουρκία (νομίζω είναι συμμαχία δυνάμεων, lol), ποιές συμφέρει η μεγάλη τουρκία (η οθωμανική ομοσπονδία με το αιγαίο λίμνη της !!!!) και ποιές η ποιά δύναμη δεν τη συμφέρει…. ειδικά ένα αιγαίο λίμνη …..
        Καλά οι Ελληνες κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν και θα ακολουθήσουν ως συνήθως το συναίσθημα… απλά να βρεθεί προπονητής να εμπνεύσει, αφού έτσι λειτουργεί ο λαός, έτσι θα γίνει κι όλας.

        Σχόλιο από skeptiki | 23/03/2011 | Απάντηση

        • Οι Έλληνες όσο και να ξυπνήσουνε, ποτέ δεν θα καταφέρουν να επιβληθούν ως Μεγάλη Δύναμη… Το μόνο που μπορούν να καταφέρουν είναι, να διεκδικήσουν δυναμικά ότι τους έχει κατοχυρωθεί διεθνώς, και να κατοχυρώσουν και ό,τι ακόμα είναι σε εκρεμότητα, όπως για παράδειγμα την ορειοθέτηση της ΑΟΖ. Όσο αφήνουν κάποιους μισότρελους αιθεροβάμονες να τους ελέγχουν τη συνείδηση και τον τρόπο σκέψης και να τους σπρώχνουν σε αλυτρωτικές επιδιώξεις του στυλ: «πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι», τότε θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, μέχρι να αφομοιωθούν από τους ποιο νηφάλιους, έστω και αν αυτοί λέγονται …Τούρκοι!

          Σχόλιο από Alkimos | 24/03/2011 | Απάντηση

          • Άλκιμε έγραψες:

            «Οι Έλληνες όσο και να ξυπνήσουνε, ποτέ δεν θα καταφέρουν να επιβληθούν ως Μεγάλη Δύναμη…»

            Μπορώ να το αποδεχθώ αλλά θα επιθυμούσα να
            κατανοήσω το/τους λόγο/ους που δεν θα μπορέσουνε
            έστω και εάν ξυπνήσουνε.

            Σχόλιο από Ιππολάριος | 26/03/2011 | Απάντηση

            • Για να γίνει μια χώρα μεγάλη δύναμη, θα πρέπει να έχει τα εφόδια να δράσει μέσα στον στίβο των διεθνών ανταγωνισμών. Τα εφόδια είναι συνήθως ο ορυκτός πλούτος, η τεχνολογική ή βιομηχανική ανάπτυξη, η οικονομική ισχύς, η γεωπολιτική θέση που κατέχει από γεωγραφικής πλευράς, οι συμμαχίες που έχει εξασφαλίσει κ.ά. Καθώς και οι άξιοι πολιτικοί ηγέτες. Το σύγχρονο Ελληνικό Κράτος από την ίδρυσή του ακόμη, δεν διέθετε κανένα από αυτά τα στοιχεία σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορέσει να παίξει ρόλο υπερδύναμης. Εξάλλου, αυτοί που συνέβαλαν και στην απελευθέρωση αλλά και στην εδραίωση αυτού του κρατιδίου (διότι περί «κρατιδίου» πρόκειται, ας είμαστε ρεαλιστές) φρόντισαν να διατηρηθεί διαχρονικά μια ελεγχόμενη «ισορροπία δυνάμεων» στη περιοχή… Το ερώτημα τώρα είναι: Είναι αρνητικό αυτό για τον τόπο; Κάθε άλλο. Παράδειγμα προς τούτο είναι η Ελβετία, η Μάλτα ή ακόμα και η Κύπρος. Η Ελλάδα, από πλευράς γεωγραφικής θέσης αλλά και από πλευράς ιστορικής και πολιτιστικής σημασίας, θα μπορούσε να είχε γίνει το στολίδι της υφηλίου αλλά και μια γεωπολιτική Όαση! Δυστυχώς όμως, το γεγονός ότι παρέμεινε εγκλωβισμένο το Έθνος μέσα στα δίχτυα φαιδρών φαντασιώσεων, που σχετίζονται με τους συναισθηματικούς δεσμούς ορισμένων επιτήδειων αλλά και για λόγους συμφερόντων των ιδίων, που έχουν στραμμένα τα μάτια στην Ανατολή, αυτό έχει δηλητηριάσει τον τρόπο σκέψης του μεγαλύτερου ποσοστού των Νεοελλήνων. Αν μου ζητήσεις να γίνω ποιο σαφής, θα σου απαντήσω, πως δεν μπορώ να το κάνω, διότι τότε θα πάψει να υπάρχει αυτό το ιστολόγιο, διότι θα έρθω χωρίς αμφιβολία αντιμέτωπος με το παρακράτος, που είναι ο βραχίονας αυτών που κρατούν εγκλωβισμένη τη χώρα μας στη εξάρτηση και τη μετριότητα…

              Σχόλιο από Alkimos | 26/03/2011 | Απάντηση

  2. Άλκιμε συμφωνώ ως ένα βαθμό μαζί σου – όμως μιλάς για ένα κόσμο ιδανικό ([πχ όπου ο ΓΑΠ δε θα είχε βγάλει ούτε το δημοτικό) αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι – οι λαοί χρειάζονται κάποια οράματα, ίσως και όνειρα, για να έχουν στόχους – δες πχ τους Εβραίους κατάφεραν να δημιουργήσουν χώρα, και δυνατή, από το τίποτα – αλλά εργάστηκαν και εργάζονται γιαυτό γενιές Εβραίων – σε εμάς από την άλλη ήρθε ο Αντρέας και αποδήμησε τα πάντα.. πλέον ο Έλληνας δεν ελπίζει τίποτα… η γενιά μου (είμαι 37) είναι η πλεόν αποτυχημένη.. όλα μας φταίνε, για όλα γκρινιάζουμε αλλά δεν κάνουμε και τίποτα.. δε βαριέσαι εγώ θα αλλάξω τον κόσμο λέμε στο τέλος του φραπέ, και πάμε να δούμε λιγο τηλεόραση για να ψυχαγωγηθούμε.. μια γενιά ευνούχων με στόχο το βόλεμα.
    Πρέπει να έχουμε στόχους, και ναι όνειρα, έστω και άπιαστα (και ας το ξέρουμε ότι έιναι άπιαστα) για να προσπαθήσουμε Ελπίζω η ηλιθιότητα του ΓΑΠ να μας ξυπνήσει, και θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα γίνει σύντομα.

    Σχόλιο από Dimitris | 28/03/2011 | Απάντηση

    • Δίχως όραμα δεν υπάρχει ούτε ανάπτυξη ούτε πρόοδος. Άλλο πράγμα είναι όμως το όραμα και κάτι τελείως διαφορετικό η ΟΥΤΟΠΙΑ. Κάποιοι έχουν καταφέρει να εδραιώσουν στο υποσυνείδητο του Έλληνα την εντύπωση, πως το μέλλον του είναι συνυφασμένο με την εξόντωση των Τούρκων και την κατάκτηση της «Πόλης». Είναι αυτό ένα ρεαλιστικό όραμα; Αποτελεί αυτό το μόνο ιδανικό για το οποίο αξίζει να ζήσει κάποιος και να αγωνιστεί; Αν διαθέσεις χρόνο να εξετάσεις ποιοι είναι αυτοί που δηλητηρίασαν (αυτή είναι η ποιο χαρακτηριστική περιγραφή αυτού που έχει συμβεί) τη συνείδηση του Έλληνα με αυτή την επιδίωξη και γιατί, τότε θα διαπιστώσεις πως ο λαός μας έχει πέσει θύμα φαντασιόπληκτων απατεώνων… Αυτές οι ουτοπικές επιδιώξεις ήταν, που κράτησαν (και κρατούν) τον λαό πάνω από πέντε αιώνες σε κατάσταση πνευματικού σκοταδιού -σαν σε ομηρία- και έκαναν τους δυτικούς να μας προσπεράσουν και να μας θεωρούν σήμερα ουραγούς και ουτιδανούς. Αν ο Έλληνας δεν καταλάβει ποιος είναι ο πραγματικός του εχθρός και δεν τον απομονώσει, τότε θα βουλιάζει κάθε μέρα και ποιο πολύ, μέσα στην απαξίωση, και το τελικό αποτέλεσμα θα είναι, μοιραία, ο κατακερματισμός!

      Σχόλιο από Alkimos | 28/03/2011 | Απάντηση

  3. Απλά να ξεκαθαρίσω ότι δεν έννοω όραμα το «να πάρουμε την Πόλη» η «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα’ναι» – εννοείται ότι έκανα ένα γενικό σχόλιο –
    από τη άλλη η σύγρονη, Ελληνική Νέα Τάξη, προσπαθεί να αποκόψει τον Έλληνα από την ιστορία του – και αυτό είναι ακραίο, όπως και αυτό που περιγράφεις – το να ζούμε για να ξεκάνουμε τους Τούρκους… – η σωστή παιδεία είναι η μόνη διέξοδος για το μέλλον, και γιαυτό είναι ο στόχος της κάθε κυβέρνησης….
    Και μια και το έφερε η συζήτηση – μιλώντας εκ του ασφαλούς, και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, πιστεύω ότι ο Βενιζέλος (Ελευθέριος) τελικά έκανε μεγαλύτερο κακό στην Ελλάδα από ότι καλό (άσχετα με το ήθελε ή έλπιζε να κάνει)- τι νομίζεις εσύ? και όμως η μεγαλή πλειοψηφία των Ελλήνων τον έχουν θεοποιήσει..

    Σχόλιο από Dimitris | 28/03/2011 | Απάντηση

    • Ακόμα και ένας προοδευτικός πολιτικός, με ευφυΐα και πατριωτισμό, μπορεί να κάνει τρομερά λάθη… Για να καταλάβει κάποιος τον Βενιζέλο, θα πρέπει να εξετάσει το γενικό πλαίσιο της εποχής μέσα στο οποίο κινήθηκε. Αυτό που εμείς εκ των υστέρων χαρακτηρίζουμε λάθος –και όντως ήταν- τον καιρό που πάρθηκαν οι σχετικές αποφάσεις φαινόταν, από μια άποψη, ως η μόνη σωστή επιλογή. Μια παρτίδα σκάκι ήτανε, όπου η μια πλευρά έχασε και αυτή ήταν η πλευρά της Ελλάδας. Το ερώτημα όμως είναι: Μάθαμε κάτι από το πάθημα ή μήπως έχουμε μείνει –ως Έθνος και ως λαός- κολλημένοι στο χθες;
      Σχετικά τώρα με το όραμα… Οι Έλληνες θα μπορούν ξανά να ονειρεύονται μόνο όταν καταφέρουν να απαλλαγούν από τους επιτήδειους σκοταδιστές που τους κρατούν «όμηρους»!

      Σχόλιο από Alkimos | 28/03/2011 | Απάντηση

      • Συμφωνώ απόλυτα, και νομίζω ότι ο Βενιζέλος ήταν ό ένας (εκ των 2) πολιτικών της Ελλάδας με διεθνές κύρος – αλλά (κρίνοντας εκ του ασφαλούς) η πολιτική του έφερε δεινά στην Ελλάδα….
        Και να κλείσω – δε προσπαθώ να συγκρίνω τον Βενιζέλο με τους τωρινούς πολιτικούς… θα ήταν όχι μόνο αστείο, αλλά γελοίο να σκεφτούμε μόνο κάτι τέτοιο….
        Άλκιμε, η διανόηση λείπει από τις εξελίξεις στην Ελλάδα – και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα…

        Σχόλιο από Dimitris | 29/03/2011 | Απάντηση


Σχολιάστε